Śmierć jest jak walkmen.                                                                                                

Przenośna i z własnym zasilaniem.

Z zewnątrz nic nie słychać.

Ale wystarczy nałożyć ją na uszy,

aby sprawdzić czy Mozart dokończył Requiem

muszę nauczyć się że z wierszy nie będzie chleba                                                                      

ani dla dwojga nawet dla trojga już raczej szybszy oddech

Obnażone piersi Madonn wabią światło

Fiolet na wysokości oczu

zatroskany kolor rozpełzły wzdłuż anioła

Radosław Wiśniewski

„Ty kanalio, Ty poeto”. Taki temat wystąpień starszych poetów, poprzedzony fatalną deklamacją przyszłych aktorów. Kurylak rozjedzie Szymborską, Miłosza i Różewicza, nie zostawiając na nich suchej nitki. Może obrazoburczy, ale budzi zaufanie całokształtem swojej postawy. Dłuski z pomysłem na wyjnie dla poetów, Anna Janko z mocnym, może nawet nazbyt osobistym, wyznaniem. I wreszcie nasz Karol, a jakże, powie coś, ale post scriptum i tak najważniejsze. Spod półprzymkniętych powiek:

- A na koniec i to: Jestem z Nowej Rudy, a to specyficzny świat i tych dwójki ludzi, wyciągających z bieda-szybu wiaderkiem trochę węgla, nie opisze mi ani Miłosz ani Szymborska.