Życie w tej epoce było niemożliwe                                                                    

podobne do trwania pod stalowym ostrzem gilotyn

na szubienicznym podium na chwilę przed egzekucją.

W wierszach poetów kłębiły się ciemne chmury.

Gdybyś chociaż wiedziała kim był Norwid                                                                                       

byłabyś moją prywatną Marią Kalergis

babcia już leży, kiedy tak nagle                                                     

pojawiam się nad nią

w czarnym T-shircie, a ona pyta:

„czy to już śmierć ?”

Wszystkiego jestem głodny, prócz sycącego mnie                                                            

głodu.

To on mi ten wiersz pisze i nie chce być

uśpioną ciszą.