Postać „klasyka” i zagadnienie „klasyczności”, zwłaszcza w kontekście rozważań o roli, istocie i zadaniu poezji oraz poety, stanowią przedmiot zainteresowań, sporów teoretycznych i metodologicznych oraz literackich refleksji od kilku epok, których naprzemienny (jeśli wskrzesić sinusoidalną koncepcję porządku historycznoliterackiego autorstwa Krzyżanowskiego) układ wykazuje zresztą tendencję do wyróżniania tych bardziej „klasycyzujących” periodów. Jednym z okresów, w których dyskusje na temat tych zagadnień odbiły się najgłośniejszym echem w literackim świecie był romantyzm, formacja dla nowoczesnej kultury europejskiej fundamentalna także z tego powodu, że w jej obrębie dość trwale ustalił się aksjologiczny porządek tego co „nowe – stare”, „klasyczne - …”. Wielokropek symbolizuje tu rozmaite możliwości antonimizacji powodowane wielością koncepcji rozumienia „klasyczności”.

Dawid Jung: Dziurzyńskiemu nie można odmówić empatii. Kpiarz, operator włączonej kamery (prawie jak Douglas Dunn świetnie odczytany przez Jerzego Jarniewicza) rejestruje patologie (np. Izolacja).

Już w prologu pierwsze wersy są kluczem: „Safona nie musiała czytać // w kilku językach // antologii poezji erotycznej” (p.n.e.). Współczesność gloryfikująca nadprodukcję (w tym dóbr kultury) utrwala zaburzony proces i proporcje nadawca - odbiorca. Współcześni intelektualiści przypominają zatem chorych na homilopatie, bowiem od dawna nie potrafią porozumieć się z otaczającą rzeczywistością, na którą zresztą nie mają większego wpływu, pozwalając mediom zawłaszczać świat starego porządku.