Pieśń o recesji

Poezja – spowalnianie PKB przekuwane

w sukces. Wartość przekuwania pępków,

nosów (lub, o zgrozo, warg sromowych).

Wiersze jak podatki, krzyże gospodarki,

krzyżówki z sił witalnych, kefirki.

Jabłuszka dla wszystkich uczniów.

Poezja – minimalizacja zysków przy maksymalizacji

strat. Piękni bezrobotni, dwudziestoletni

Nissan (smog w gardłach hołubiących

ranny jogging). Wersy – strachy na

wydawnictwa. Szczupli chłopcy i nieobecne

dziewczęta – wieczne utrapienie biednych

przedsiębiorców.

Powstania kontrolowane

W Zoologisher Garten na świat przyszedł

słonik. od razu trafia do atrium,

do ciepła i obiektywów. ty przyszedłeś na

świat w Wejherowie, czy nawet w Wałbrzychu.

twój płacz jeszcze bardziej szczery - rozbawił

gawiedź w centrali, a teraz ja:

ja jestem premierem, co przeniesie wszystkie

szpitale do Warszawy, wszystkie Warszawy

przyniesie do was i wybuduję wam patio,

gdzie będzie można pomieścić wszystkie

ogniska. razem z Radą zapolujemy

na słonie, pandy i endemity, aż w końcu

sam na sobie przeprowadzę rewolucję, by

oddać wam władzę kontrolowaną przez moich

zauszników, donosów, doustnych, zaocznych.

opadnie chuć i kurz, spotkamy się na placu

zabaw, gdzie spoczęły wszystkie matki, babki

z piasku. pokażesz mi klucze od audi, ja ci

pokażę zdjęcia moich synów i ruszy przetarg

na najpiękniejsze w całym mieście sp

z o.o.

Wychodząc, przychodząc, pochodząc od  małpy

Piszczenie w trawie:

chrabąszcze i nieboszczyki. Konie

polne, sandały. Dukty i ścieżki.

Kreski, maleńkie nory, kryjówki

dla pedofilów. Szelest, spadanie

szyszek (im dalej w las, tym więcej

ludzkich odchodów). Fragmenty

papieru i śmieci – butelki, kondomy.

Truchła gołębie, kurki, maślaki,

pędzące rowery. Zaparkowane auta

z uchylonymi drzwiami. I krzaki.

Zabójcy krzewów. Krzaki – symbole,

fragmenty świerszczy, świerszczyków.

Krzaki jak penetracje, jak labirynty,

jak oczy Judasza. Łażenie po krzakach

– kroczenie po dojrzałości. Chłopcy

podcierający się liśćmi, psujący zamki

i autostrady, ale bojący się psów.

A później ci sami chłopcy nie mówią

już cześć, nie nazywają kolorów.

Gdy wchodzą do parków,

udają, że siebie nie widzą.

Rafał Krause, ur. 1986. Produkuje poezję, poe-konomię i ekonom-ezję. Laureat konkursów poetyckich (m.in. dwukrotna nominacja i nagroda specjalna w konkursie im. Jacka Bierezina, nagroda główna w konkursie im. K.K. Baczyńskiego, trzecia nagroda w konkursie im. Z Dominiaka); niebawem nakładem łódzkiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich ukaże się jego debiutancka książka "Pamiętnik z powstania". Jest członkiem redakcji Screenagers.pl, gdzie pisze o muzyce. Mieszka i pracuje w Gdyni.