* * *

są jeszcze miejsca

ciszy bez słów gdzie

kwitną rzadkie kwiaty

* * *

tak głośno, jak potrafię

spoglądam w słońce,

mrużąc oczy z bólu.

* * *

marzenia ‒ krótkie przebudzenia

zapach jaśminu pod oknem

przepływa w śnie

* * *

faluje spódnica

a mężczyzna często

zazdrosny o wiatr

* * *

jesienne słońce

maluje drzewom ostatnią twarz

przed hibernacją

* * *

mój latawiec spadł

wszyscy są tym wstrząśnięci

ja go podnoszę

* * *

dziękczynność plonom

smak słodkiego owocu

błogosławiony

* * *

zachód słońca pieści

pod gołym niebem

potajemne pocałunki

* * *

bąbelki jesiennych łez

kapią w liść przewrotnika

nogi chrząszczy mokre

* * *

jesienne myśli senne

wiszące w porannej mgle

życiu ciepło dają

* * *

dźwięk marzeń błąka się

przez wilgotne uliczki

aromat kawy łaskocze

* * *

jesienne gwiazdy

szybkie odbarwianie piękna

czas jesiennego krokusa

* * *

dzikie wino pełza i

spada z rumieńcem w kosz

pierwsze przymrozki

* * *

ostatnia róża

kołysząc główką na wietrze

przeminęła purpurowym połyskiem

* * *

ręce artysty czarują

kolorowe akwarele ‒ ważki  muskają

krzepko tulipanów twarze

* * *

iskry słońca liżą

perły rannej rosy

budzą ostatnie motyle

* * *

samotny ptak

skazany na wieczność

złota żałoba

* * *

kręta droga

ciekawi ostrożnie

krok po kroku

* * *

myślami z tobą

pod tym samym niebem

lata świetlne oddaleni

* * *

stare oczy

na twej twarzy młodej

u mnie odwrotnie

* * *

oczy śmieją się

kosmyk włosów zwisa

pomiędzy nosami

* * *

jesienny wiatr szumi

między martwymi liśćmi

czerwonej róży

* * *

poranna mgła

owija szkielet drzew

w spokojną biel

* * *

na opalizującym stoku

rodzi twarda ziemia

delikatne przebiśniegi

* * *

białe gałązki czereśni

chylą się pełne tęsknoty

do swoich korzeni

* * *

bezsenność

na poduszce obok mnie

poświata księżyca

* * *

w dłoni pustej źródło

pierwszy siwy włos

ogrzewany przez blask oczu

* * *

surfowanie w świetle księżyca

moje sutki twarde

na twoim języku

* * *

w ostrych krawędziach

światło ma swoją cenę

cień męką oczu

* * *  

chmury szaro-czarne

miasto odziane w parasolki

czupurny połysk ulic

* * *

wczoraj przychylność

dzisiaj drugie ego

teraz jesteśmy obcy dla nas

* * *

tracisz formę prawdo

heban przepasa słowa

piaskiem w oczy

* * *

przenikać wzgórza

wilgotnej skóry krajobrazy

i świat stoi w miejscu

* * *

odwilż kręci uśmiechem

kędziory falom jezior ‒ trzciny

potrząsają cienkimi kołnierzami lodu

* * *

kto własnej drogi

w biegu życia

nie znajdzie – przegrywa

* * *

lśniące oczy

zaufanie przewyższa

cień trwogi

* * *

niektórzy myślą

dzieci są dziełem chwili

ale one są życiem

Ludwika Słowikowska-Cramer, malarka, autorka wierszy, mieszka w Hagen (Nadrenia-Westfalia). Urodziła się w Olecku na Pojezierzu Mazurskim. W 1977 roku wyjechała do Niemiec, gdzie ukończyła akademię administracyjną. Uprawia malarstwo olejne, akryl, temperę i kolaż. Swoje prace wystawia głównie w Zachodniej Europie.