mów mi Utopia

proscenium coraz węższe,

                                 układają mnie na dnie,

bo kto bardziej wypełni niż wina; taka literatura

oczekuje tylko jednego czytelnika.

to pieśń o przyczepności do mokrego gruntu, dżdżysta droga,

gdy pada równie i pięknie, jak w nikim kto przemija. studnia,

którą huczę, jest głębią i muszę włożyć głowę jak do kibla,

wydać z siebie ostatni, oschły kontakt z życiem: wzbiera

i jestem kanałem burzowym, spienionym ujściem ciszy

– dnem na którym stawiam ci stopy.

                                               mów mi Utopia, mów mi cokolwiek.

dziewczynie, która przytomnieje

kłamiąc przeciera się ślad i przyczyny, zagadkę choćby tej miękkiej

mety ciała, w której lądowały bariery i anachronizm bierności,

więc działo się i otworzyło się by zabrać: tak stałam, nad własnym

cieniem, przelana i przelewana. nikt inny by nie wziął takiego

zwątpienia na siebie, gdy sam chwiejnie się toczy - mara & mara

między głodem a wyswobodzonym zwierzęciem. tymczasem

Książka Krystyny Myszkiewicz głębiel do nabycia tutaj.

oddanie jest przyglądaniem się sobie w cudzym trzeźwieniu:

nie teraz, jeszcze nie uniosę - zmiennej wizerunku i wagi szkła

w dłoni, 

          dotyku szkła w ustach,

                                tonu szkła gdy przybywa pustki. kotku,

pełniej mi w sobie, niż byś umiał odbić, a gdybyś chciał koić, łudzić

i upajać znowu, lustra będą kłamać, aż już nie rozpoznam motywu cienia.

to przewlekły stan, choroba, która leczy najcięższe przywiązania.

pieśń o sobie

nikt inny by nie wziął takiego zwątpienia na siebie, gdy sam
chwiejnie się toczy. tylko tyle było uczciwe i wystarczyło,

żeby pokonać słowa językiem. moje złudzenie, że klękam

i przemieniam, bądź lżejsze. gdy siebie noszę za blisko,

równie blisko jest próżność, ale z kim mam się bratać? z kim

chodzić równie chwiejnie za rękę i podobnie upadać? z głodem?

jest jej cichą kopią - obronnym narzędziem, które znam dokładniej

z tej niechlubnej strony: głodnego łatwo nakarmić byle uwagą.

taka komplikacja natury nie musi do ciebie już trafiać. odprysk,

z którym się toczy i który jest zapisany w tej pieśni o sobie

miewa dar otwierania lub przekleństwo zamykania przyjaźni.

są dwie strony zwątpienia, dwie odpowiedzi na pytanie, czym

jestem i jak to wyrażam, dwusieczne są melodie powstawania

z klęczek: trzymam się z daleka od siebie i ty też stroń ode mnie.

nigdy

nie da się wiedzieć, że ciężar jest otworem, przez jaki trzeba się wczołgać

w siebie po raz pierwszy; z takim sobą miesiącami się budzić, prowadzić

ciało na spacer i leżakować z otwartą pamięcią. nikt nie chce znać siebie

w naiwnym stanie, lżejszego o zdolność przewidywania. to ślepe intencje

poprawienia odwagi; tego, co wokół; co rosło w gardle, rosło i przeszyło.

Krystyna Myszkiewicz - rocznik 77, pisze poezję, prozę, melorecytuje. Wydała” “Gniazdo na odludziu” (Zgorzelec 2001), płytę “Klaustropolis” z kompozytorem Czarkiem Horoniem (Olsztyn 2007, Pismo Literackie Portret) oraz "Na pstryk i zew" (Olkusz 2008, MBWA Olkusz, Biblioteka Frazy). Książka “Na pstryk i zew” otrzymała nominację do Nagrody Mediów Publicznych COGITO 2009. Laureatka głównych nagród w wielu konkursach poetyckich i prozatorskich, m.in.: im. K.K. Baczyńskiego, im. C.K. Norwida, im. Z. Morawskiego, im. K.Ratonia. Współautorka wielu antologii, w tym “Anthologia 2”, wyd OFF_press (Londyn 2010), “Rozkład jazdy, 20 lat literatury Dolnego Śląska po 1989 roku” (Wrocław 2012, Fundacja na Rzecz Kultury i Edukacji im. T. Karpowicza). Publikowała m.in. w Cegle, Bregart, Nowej Okolicy Poetów oraz na portalach: Zeszyty Poetyckie, Neurokultura oraz Śląska Strefa Gender.