Roraty

Czasem wersy lubią uciec spod ręki.

Na ten przykład od podstawówki

Adwent kojarzę z hitlerowcami,

tylko dlatego że podczas roratnich liturgii,

na które paradowałem z lampionem,

ksiądz nieustannie powtarzał:

z rzeszą świętych nam przybędzie

Ten bar nazywa się micwa

Filharmonia stoi na gruzach synagogi,

a od ponad dwóch godzin na Kawiej,

w granicach dawnego getta, stoi autokar

z uczestnikami światowego zjazdu Żydów-

-Częstochowian i Ich Potomków.

Tych drugich jest znacznie więcej.

Ci pierwsi musieli złamać Jom Kipur

i wsiąść do pociągu z Umschlagplatz

przy Strażackiej.

Teraz nikomu nie wolno poganiać wycieczki

Czarny i czysty

Paznokcie rosną, duszyczka się kroi,

a wilgoć skręca wargi lub opony mózgowe.

Nie mam pytań. Co najwyżej, gdzie

kupujesz sandały i te fatałachy, kogo

naciskasz pod stołem, żeby poszedł sobie

i trzasnął zawzięcie. Aż futryna pęknie.

Kurki od gazu mogą ranić na czarno,

mięso brane do ust

to żadne katharsis

Pastorales über alles

O 4.33 padre powiedział z żalem:

wstydzę się, że od dwóch długich

tysięcy lat, podobnie jak wy teraz,

nie mogę spać po nocy,

wizje przychodzą i odchodzą,

piasek sypie się spod rzęs.

Pokoleniowy trójkąt jest jak piosenka

nakryta na gorącym uczynku.

Śpiewane pastorałki, dzieci, ich ojcowie i matki

- luka między jedną a drugą miłością

Dwuznaczne pozycje

Rozstępy jak dzikie powoje

biorą nas podstępnie od tyłu.

Możemy tego nie widzieć, a i tak

odprawią swoje pazerne misteria.

Zawsze można wypiąć się tak jak

na parafialny festyn lub prośby szefa.

W życiu nie poszedłbym w zawody,

kto ma więcej empatii, dlatego pytam:

kto skoczy po wódkę, bo tamta jest trefna?

Zmieszała się z piaskiem jak karta spoza talii.

Ufam tylko tym kobietom, które pachną

moim półrocznym synem.

Miniatura wieczorna
 

Zawsze to są dwa worki foliowe,
najpierw związujesz ten ze śmieciami,
później ten z pieluchami. Butelki
na wymianę wkładam do plecaka,
w środkowej przegródce mniej brzęczą.

Przekręcam na raz, żeby z powrotem
też tylko raz zgrzytnęło i niosę.
Mam też osobne klucze do domofonu
i do krat w śmietniku, a najmniejszy
jest do skrzynki pocztowej, którą
dokładnie sprawdzam, jakby kurz
mógł kryć przesłanie (znam takich,
co robią to w godzinach pracy).

Gdy zapomnę klucza do kraty, to worki
przerzucam górą, nigdy się nie rozerwały.
Przestałem też chodzić wzdłuż garaży,
ostatnio bryły lodu lecą z dachu i strach.

Jeśli jest przed dwudziestą to spożywczy
społem, gdzie można płacić kartą,
a gdy po dwudziestej to delikatesy,
gdzie tylko gotówkę i drobne przyjmują.
Tam mówią mi na ty i można zapytać,
czy świeże albo co lepiej schodzi z półek.
Wracając, jestem jedynym człowiekiem
na świecie, który nie ma psa i smyczy.
W korytarzu stoi wózek, czyszczę koła.

Odstępstwem jest sobota, wtedy robię
różne rzeczy do południa. Ale w dzień
to już nie to samo wyjście
 

Tomasz Jamroziński

Ur. 1978 – poeta i prozaik, absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, laureat kilkunastu ogólnopolskich konkursów poetyckich, m.in. OKP im. H. Poświatowskiej i im. K. K. Baczyńskiego. Ostatnio opublikował „Mężczyźni są z Warsa” („Arterie” 2012). Mieszka w Częstochowie.