Marsjasz. rzeźba écorché

żywię głęboką niechęć do skóry. parszywie

obrasta sierścią, brudem, pyłem dróg i gwiazd.

na nic mycie, golenie, więc oskórowuję,

podważam nożem cienką warstwę odsłaniając włókna:

równoległe ozy, drumliny i morenę czoła,

świeżo zaorane wzgórza, ciasny kłębek włóczki.

nie śmiem wzruszać, rozplątywać węzłów ścięgien,

urzekają mnie bruzdy podsączone sokiem.

oto najjaśniejszy klejnot, najwyższy preparat –

Apollo, plastikowy nożyk. i brzoskwinia w dłoni.

wątpia

tyle bieli, po której nie

można pisać, nie

można chodzić

prześladuje mnie obraz

pełnego poświęceń macierzyństwa. śnią się brzuchy,

różowe dzieci, bawełniane śliniaki: wszystko

okrągłe.

do ciebie się modlę, pękata butelko

pełna rzecznej wody, pełna po brzegi.

zabierz ode mnie sny, daleko

święcenia

niosę mój brzuch jak obce zwierzę.

klisze nakładają się na siebie: stół – ołtarz –

– brzuch

okrągły jak ryba przed patroszeniem. dużo

dobrych chęci. dużo wsparcia

na kolumnach, kulach, łukach

żeber i triumfalnych.

trzymam go w rękach. nie mamy sobie

nic do powiedzenia

likwidacja niemieckiego cmentarza w Lubinie

ciągle masz brodę,

może chciałeś wyglądać poważnie, dostojnie,

a może brzytwy dawno przetopiono na lufy.

umarłeś, bo wojna, bo front, bo zbłąkane kule

albo zapalenie wyrostka, atak serca, krew

spaprana od brudnej spinki przy mankiecie.

byłeś inteligentem bądź chłopem,

wariatem, geniuszem,

każdym, wszystkim, niczym, sobą, a teraz

leżysz, bardziej węgiel niż człowiek,

w pośpiesznie dopasowanym drewnie,

które pamięta kształt (w przeciwieństwie do ciebie),

nie wiesz nawet, że nad tobą świat zmienia maskę,

zdziera stare blizny – dopóki ktoś

nie odkopie i nie otworzy trumny.

wystraszyłeś młodzieńców, geehrter Herr Fuchs:

ciągle nosisz brodę

chociaż nie masz twarzy

high, higher, highest

jestem kozą wchodzącą na greckie kolumny. ale czy to

czyni mnie lepszą niż kawałki mięsa wiszące na hakach?

czyni.

zwłaszcza kiedy odróżniam porządek joński od korynckiego

i kiedy wyszorowanym na glanc kopytkiem

nie brudzę kanelur

muzeum anatomiczne II

dwudziestodwuletni chłopcze, którego serce

spogląda na mnie zza szyby gabloty,

musiałeś mieć ogromne, silne dłonie, wyniosłe

górskim powietrzem płuca. kraj na pewno cię potrzebował,

był dumny, czuł się twoim ojcem, matką. chłopcze,

przykładny uczniu, wzorowy harcerzu, przodowniku pracy.

za jakie grzechy twoje serce stało się kruchym lampionem?

czy szklana gablota, która jest ci osierdziem

wie, że któregoś pięknego dnia powiedziałeś krajowi,

szeroko otwierając usta: w głębi serca zamiast ojczyzny

mięśnie mam brodawkowe i ścięgniste struny?

Anna Adamowicz (ur. 1993) - studiuje analitykę medyczną, publikowała m.in. na stronie Fundacji im. Tymoteusza Karpowicza, stronie internetowej Odry, w Inter-, Toposie i Arteriach. Prowadzi bloga: http://morze-sargassowe.blogspot.com