Znowu noc nieprzespana

Ja znów temu winien.

Ja maluję swe ściany kolorem czarnym.

Słyszę tykajacy zegar, który chodzi za moimi plecami, w lewo, taki ma cyferblat.

Gdy jestem w grupie, u mnie, gdy jest okazja, tzw. kontekst, mówię:

robimy, czytamy, gramy...

z ruchem wskazówek zegara, pokazując w lewo.

Wszelkie nieścisłości, wątpliwości rozwiewa mój palec wskazujący na zegar,

w którym czas idzie w przeciwnym kierunku.

Chyba taki mój w ogóle kierunek, w lewo.

Pali się mój telefon, lampka na rozgałęziaczu kontaktów

i napis demo z różnymi możliwościami na wieży.

Od prawej do lewej.

Świadczę, iż moja lateralizacja jest prawa. Nie wiem skąd ta lewizna we mnie.

Lewość. Aprobata lewej.

Nie chodzi o żadną politykę, niech już te mądre krytyki

w ten sposób nie rozszyfrowują tych wersów.

Wstałem i wyciągnąłem baterię z zegara.

Tak, aby czas nie rwał już w lewo. Abym mógł zasnąć.

Nastała cisza. Czas nie idzie już w lewo, ani w prawo.

Cisza.

Już tylko pozostała ci sza.

***

Odłączamy się od rzeczywistości.

Gdyż tak łatwiej. Zmęczone nasze oczy.

I nos taki nieswój. Nerwowo ruszamy nogami,

myśląc o nieuchronnym bezpieczeństwie. Pozornie.

Pozornie znów się uśmiechamy. Nerwowo.

Tak weszło nam w krew, iż wszystko jest ok.

A te fotele, na których siedzimy są niebieskie.

I przez wiele lat niebieskie będą, zanim zedrą z nich kolor czyjeś plecy.

Zanim coś innego się stanie, coś rozleje, coś wypali.

Myśliciel. Mówisz. Ja się uśmiecham. Bez nerwów.

I wszystko w Rzeczywistości - staje się jak u Witkacego Wistością,

gdyż Rzeczy zostawiliśmy innym. Niech się w nie ubiorą lub zjedzą.

Nie przejmuj się Kochanie, co z nimi zrobią.

Teraz w tej Wistości tylko Twój uśmiech ma dla mnie znaczenie.

Paweł Majcherczyk (ur. 1988 w Warszawie) - absolwent filologii polskiej UW. Publikował artykuły, wiersze i inne teksty w: Twórczości, Odrze, 2Miesięczniku, Projektorze, Helikopterze, Akancie, Jednorożcu, Magazynie Przestrzeń, Aspiracjach.