Telemach                                               

podobno dopóki patrzysz na drzewo jesteś

człowiekiem. mógłbyś być prawy jak Goethe

kiedy północ dociera do gardła zaszczuta

przez niepewność dzieła. znasz bajki, które

sprzedaje się pociechom? o funduszach

i filarach raju? chciałeś być

dzieckiem, ale zbyt wielu zwiodło cię

w powagę. skradasz się jak Odys, gdy jego

łuk liczy zalotników. pieprzenie. nie musisz

wierzyć ojcu, gdy jesteś z matki. nie musisz

wierzyć matce, jeśli straciłeś ojca. przecież

przyszedłeś go zabić. w wierszu powinieneś biec

aż dościgną cię słowa. rany przemywaj winem.

sylwester w Przechodach

I

pięć godzin sennej jazdy za Białystok. pani

Jagoda czekała na nas przy leśnej drodze.

potem jej nissan prowadził przez most za rzekę

do domu na polanie, gdzie długi stół obrósł

w szynki, śledzie, zieloną flaszkę bimbru

z etykietą „kopnięcie łosia” i wierszykiem

którego nie pamiętam. ale ogień przeszedł

przez ciało jakby było ołtarzem na nowy

rok. nie czekaliśmy. ruski front przydybał lód

na bagnach, a Biebrzę zrosiły tropy byków

i klęp. zwierzyna weszła w potrzask migawki.

przy grze w kości piliśmy Bordeaux. ktoś mówił

o zakupach w Lidlu, gwarancjach na sukces.

II

niewiarygodnie pracochłonne inkrustacje

mrozu. pisać o naturze? – staroświecki styl.

zwłaszcza na rannym rekonesansie z lufą

Canona gotową do strzału. kto uwierzy

w adrenalinę myśliwego, która ma

wsączyć się w wyliczone zgłoski, przeniknąć

przez sidła odniesienia. nie zalecaj się do

błyskawicy. zanim ostygnie w tobie rzeka

znajdź słoneczny rozbłysk, szkliwo, sparciałe widma

które plamią ścieżkę. powrót skończy się obok

stołu. w protestanckich mitach, śnie bankowca

w wierszu, którego nie wyjawisz znajomym.

czy zimny śmiech strąci ich z mostu? niech przejdą.

III

dzień czysty jak samogon. lisi taniec wokół

stada dzikich gęsi. czujny przelot jastrzębia.

źrenice pamiętają o małych zabójstwach.

wywód

I

niepoprawny sen o złym niedźwiedziu. wpędził cię

na drzewo, które potem uschło na przystanku.

ósma rano. nad dachami styczeń w pełni.

księżyc porastały plamy szarych osiedli.

i myślałeś o krytykach, którzy czekali

na mesjasza, grzebiącego w śmieciach, resztkach

na zapleczu rolnej hurtowni. włóczęgę ze

squotu, którego oczy – ten żarliwy błękit

zbeszta świat w dorzecznej i dzikiej liryce.

w odezwie wiersza, osobistym dowodzie

którego nie znaczy dokument tożsamości.

znam świetnego poetę. zamieszkał w bloku

haruje na dzieci, goni czas. nosi piętno.

II

pisz codziennie, bo miłość dla siebie musi być

surowa, z d y s c y p l i n o w a n a. w pociągu

spoceni mężczyźni przeklinają odwilż, deszcz

i mgłę. szkoda wódki, gdy tak szybko tańcuje.

mogłaby powiedzieć kobieta, ale rzekł to

chłop jowialny. job twoja mać, job, mówił jakby

Rosjanie urwali kurek. i po co wiersz do taktu

ta ta. in flagranti? zmiataj stąd

gówniaro z gimnazjum. który chłopiec przelizał ci

dzień? którą chwileczkę uszczypnął w szkolny

dżins? czy przesyłałaś mu fotografie piersi? teraz

w korytarzu, otarłaś się o mnie. w letnim dotyku

jest tyle starości.

III

jeśli coś rodzi się i coś umiera, jest coś

„ani”. ani mżawka, ani błysk na szybie.

jakby stara piosenka leciała od środka.

wschód nad Biebrzą

przechodził tędy mężczyzna o głowie kruka.

jego oczy rozsypały się jak guziki.

czmychnęły jak wróble. kobieta o błękitnej

skórze niedbale zdjęła dla niego sukienkę.

kruszyły się jej włosy były ze szronu,

zawiesiny. i śniłem o tym, kiedy twoje

stopy szukały ciepła pod kołdrą w misia

puchatka. brzask właśnie pełgał na ścianie. usta

były spuchnięte od głodu. ręka na piersi

szukała przymierza i znalazła je w ciele

na oścież. dwa kruki nad rzeką spierały się

z powietrzem. krople na szybie wbrew ciążeniu

szły ku słońcu.

jarzmo

kogo niebo kocha, tego rani w piętę.

zaprawdę daleko zajdą ci, którzy stoją

jedną nogą w rzece, a jedną na brzegu.

błogi wyraz narzucił ci uzdę, ale wiesz

na którym wysiąść przystanku i które

ominąć witryny. wiś, kołysz się, dojrzewaj.

leć, pikuj, gnij. wejdź w milczenie, wróć.

usłyszysz, jak przemawiają twoje włosy. stopy

same wejdą po schodach. język przyklei się

do rzeczy, a ich tętno spokojnie będzie bić

w powietrzu. odnajdziesz przerwane aorty.

zawiniesz w dywan własny lęk i jego upór

zgaśnie jak dioda. urodzisz się. zdrów. w trumnie.

rzeczy

jestem wam poręczny i dobre,

doskonałe jest to, co nie myśli.

rygiel

bóg albo państwo przymusi cię do życia.

cokolwiek niżej napiszesz, zardzewieje

w zasuwie, zasklepi wrota i framugę.

jak wędkarz marzysz o igraszkach

ze sprzątaczką. chciałbyś zostać królem

księgarni. wyłupić sobie oko i posłać

do nieba. warto grać fabułą, która nie rozezna

przedmiotów, jeśli nie zazna ukrytego w nich

cienia? mógłbyś zachwiać się w progu jak

leniwy ksiądz z wiatykiem, któremu z ust

wymsknęło się: bóg przyjmie twą śmierć i objawi

najpiękniejszego anioła. ale dobrze wiesz: życie

jest gdzie indziej. prawda jeszcze dalej?