List do pisarza

Wszystko co opowiadałem innym należało do ciebie

(jak jedno twoje słowo potrafiło sprawić że

życie znów stało się przygodą)

i nocą przy torach w szumie fabryki

twoje historie sprawdzały się najlepiej

Dobrze byłoby myślałem

machać w przestrzeń ironiczną ręką

patrząc ze spokojem jak maleją małe domki

Dobrze byłoby: promienna twarz

trochę niepohamowanej dumy

Obraz jak z telenoweli ale

ja pokażę to inaczej

Teraz wszystko co wspominam należy do ciebie

koła przetaczają się jak mętna krew

i ilekroć twoje słowo

które potrafi jeszcze

sprawić że świat staje otworem

dociera do mnie

jak niezauważonego wcześniej koloru światło

ostrzegawcze

wiem: nie oszukałeś mnie to ja

wolałem cudze niż własne

Lecz dalej myślę jakbym mógł się dowiedzieć

co myślałeś wtedy kiedy uciekałeś

z domu

Dom o którym wiem

Jest dom o którym wiem

Patrzę na niego

tak jak w zimie

patrzy się na płomień

To mały czarny domek

wyrazisty

na tle pola

szarej hurtowni i

białej fabryki

mówię sobie: to musi być ten

pamiętam go

jakbym miał pamięć

z zaginionej fotografii

albo zachował szkic z opowieści

który układa mi się

jak wzór z chmury

Przychodzę tu od lat

i czekam

kiedy wyjdzie ten

z którego domu

ja przyszedłem

mały

z oczyma

błękitnymi

w które gdy się spojrzy

jeszcze nie trzeba zgadywać

i kiedy wiatr

porusza drzwiczkami

mrużę oczy

i moje zmarszczki

są wyczuwalne

czekam

kiedy wyjdzie

poda mi dłoń

i patrząc w oczy

powie: to jest mój dom z którego

ty wyszedłeś

Ale nic się nie dzieje

Jedyne co można

zobaczyć

to kiedy przyjdzie się w lato

wówczas widać jak płonie

dokoła niego

powietrze