(Fotografia H. Szczepańska)

Z cyklu: RZECZY

Rzecz nie stoi. I z posad

nie rusza się. To fakt.

Bo rzecz to przestrzeń, poza

którą tej rzeczy brak.

(Josef Brodski Martwa natura,

tłum. Stanisław Barańczak)

LATAWIEC

Chłopczyku, chłopczyku, ledwo cię widzę z góry;

chłopczyku, chłopczyku, zaraz wlecę w chmury...

Czy latawce śpiewają?

Tak. I wiatr w mych listwach śpiewa,

napinając skrzydła pergaminu. Razem śpiewamy, tańczymy.

W wietrznych wirach, w niewidzialnych słupach

rozgrzanego powietrza.

Do wtóru nuci wibrująca linka.

Chłopczyku, chłopczyku, ledwo cię widzę z góry;

chłopczyku, chłopczyku, zaraz wlecę w chmury...

Jak mnie kleiłeś, jak na szpulę linkę zwijałeś.

Jak pędzlem do akwareli

na pergaminie otwarte oko malowałeś.

Pewnie z dołu teraz wyglądam znikomo.

Chyba marność ze mnie.

Choć radość przelotną ci niosę.

Przelotną. Ulotną. Jak podmuch trącający

wśród traw poranną rosę.

Chłopczyku, chłopczyku, ledwo cię widzę z góry;

chłopczyku, chłopczyku, zaraz wlecę w chmury...

Jasiu, mój stwórco Jasiu, czy wiesz, co uczyniłeś?

Wokół bezkresne przestworza.

Tęsknotę obudziłeś.

Tylko pozornie jestem uwięziony.

Tylko fizycznie.

I też ty tylko z jednej strony.

Chłopczyku, chłopczyku, ledwo cię widzę z góry;

chłopczyku, chłopczyku, zaraz wzlecę nad chmury...

SKAKANKA

Wywija mną,

ach, jak zgrabnie wywija!

Aż powietrze furkocze!

Panna z różową kokardką w warkoczu,

w sznurowanych bucikach.

Od waty cukrowej buzia lepka,

uśmiechnięta. I rytmiczne liczenie.

Raz za razem trzaskam,

trącając płyty chodnika.

Nie dość. Nigdy dość.

Jeszcze, jeszcze, i jeszcze.

Śmiało wirujmy. Ciasny splot sznura

każdy ruch zniesie.

Obracaj mną, panienko;

kręć, lekko skacz, nie ustawaj!

Z grawitacji urocza drwina.

Za moment być może podfruniesz tam,

skąd potrzeby powrotu nie będzie.

TRUMNA

W drewnianym futerale drugi futerał:

doczesna powłoka uwolnionej duszy.

Ostatni dźwięk skrzypiec zamiera,

czas o nowe życie kopie kruszyć -

zrymował poeta, nim go pochowano.

We mnie. Ze mną.

Nic o duszach nie wiem.

Podejrzane gadanie.

Lecz jakoś się trzymamy:

jesionowe deski, zeschnięte chrząstki, ścięgna,

kruszejące kości w zetlałym garniturze.

Już drugi dziesiątek lat jak nas zakopano

na wzgórzu, w ziemi suchej,

pod skręconymi cisami.

I krzyżem z tabliczką, dziś przez deszcz wypłukaną.

Lecz wciąż zapomnieć nie mogę

tamtej sceny u końca pogrzebu.

Gdy ktoś pochylił się i pukając w wieko spytał:

Jesteś tam?