Papua Nowa Poezja

Doprowadzony do białoszewskiej pasji,

oświetliłem gorączką podłogę. Nie miała

widzialnego końca. Nie zaczynała się. Była

z parkietowych listew, z betonu, piasku,

płyt chodnikowych, asfaltu, fal. Do ścian

straciłem serce. I oczy. Podłoga, a na niej

kartki zmięte w kulki, kule dmuchawców,

bezdomni zwinięci w kłębki, skuleni

przy stolikach w barze. Przychodzą tu tacy,

którzy wypadają zewsząd jak mleczne zęby.

Nie mają widzialnego słońca. Podają im

pomocne krany. Usiądź ze mną. Miej ciało.

Zbierz gorączkę z ich czół. Zabierz im

schody spod stóp. Zajrzyj w głowy jak celnik

w bagaże. Oclij, zetnij. Ocal, pal.

MUZYKA JEST DOBRA

A PO KILKUDZIESIĘCIU MINUTACH ODTWARZANIA

W JEJ NOŚNIKU WYTWARZA SIĘ CIEPŁO.

W ciele uaktywniają się wyrzutnie.

ZDAJ RELACJĘ. zdaj relację.

Nie ma relacji. Zdaj relację.

Zdaj relację. Nie ma relacji.

Pokrętła pochowałem gdzieś tu,

przyciski zarósł mech tam, zerwane

kable sklei śpiew

kaznodziei-charyzmatyka.

Zdaj relację.

Zdaj mięśnie.

Oczy.

Wyprawę do supermarketu wypnij z nóg

jak samurajski miecz.

Wyceluj ostrze w resztki gruszek

i drobiowego mięsa za cienką skórką

- twoją, pamiętasz?

 zdaj. sobie.

zdaj sobie sprawę z relacji.

INTERLUDIUM NASTOLATKA O USTACH JOKERA

nie wiem, nie wiem, słucham walkmena,

znalazłem go w dzielnicy deszczowej,

pełnej domów przeznaczonych do rozbiórki,

bez szyb i z przeciekającymi dachami,

chyba stąd nazwa. nie wiem, nie wiem,

słucham jakiejś starej kasety wyjętej

prosto z ciemności, z której wystawała

bladozielonym rogiem. ta, mam wzrok

do kolorów. tak sobie myślę, ale nie wiem:

muzyka jest dobra. ciekawa. nojzik

sprzed dwudziestu paru lat. słychać,

że autorzy nie tkwili w punkcie ksero

jak moi rodzice.