My

Mnóstwo poprawek

Sporo skreśleń

Sygnał

Nie kładzie się spać, chodzi,

chodzi. Zbiera drobne

obrazy do kolekcji

prywatnych wzruszeń.

Bezdomny z wózkiem,

parę pustych butelek obok

ławki, zając skubiący trawę

na boisku, środek nocy,

niedziela, poniedziałek,

poniedziałek. Niebo

już jasne z tamtej strony,

osiedle jeszcze oddycha

powietrzem z imprezy

która odbyła się w sobotę.

Gdyby miał psa, rzuciłby kijek.

Nie ma psa, łamie kijek.

Dym i iskry

Kiedy podrożeją papierosy,

przerzucimy się na tytoń i skręty,

czy nie tak mówiliśmy?

Nic z tego, jesteśmy

naiwnie leniwi, jak kobieta

po kilku rozwodach,

która jeśli już dba,

to dba tylko o siebie. Cóż,

zwykłej wiadomości

nie chce się nam wysłać,

dzwonimy, ale za dużo nie chcemy

powiedzieć. Boli nas

nasz głos, doskwiera

ranka na języku, kamyk, ziarnko snu

i inny rodzaj cierpienia.

Kiedy podrożeją papierosy,

będziemy wstawać, żeby odmówić

poranną modlitwę, za zmarłych

niedawno niemal bliskich.

Pamięć to tylko suchy listek, rzuca się ją

w ogień, jak kobietę?

Kobiety wszystko załatwiają

elegancko, po prostu milczą na środku

cmentarza wśród cichych drzew.

Na zewnątrz

jest doskonała widoczność.

Ale nie wiesz kiedy i co takiego

wypadnie zza zakrętu dni.

Krzątanina zamarła, na ustach

szept. Chodzić można na palcach,

tylko i wyłącznie, bezszelestnie

z pomieszczenia do pomieszczenia.

W kuchni trzeba być ostrożnym,

sztućce przekładać z uwagą, tak

by nie szczęknęły o zastawę, żeby

nie spojrzeć w kierunku sypialni.

Tam czuwa kto inny. Są zniszczenia

wobec których wszystkie ekipy fachowców,

w najbielszych nawet uniformach,

bezradnie rozkładają ręce. I właśnie

biel pozostanie: kwiatów w wazonie,

pościeli, resztki tabletek, okruchów

duszy w bliskich przedmiotach. Już to wiesz.