Trudno po tych wszystkich latach

wyznać szczerze

co widziało się naprawdę

a co jest wyobraźnią

Coraz częściej tracę pewność

więc kieruję się

przemożnym poczuciem ważności słoja w drewnie

pokrytego warstwą lśniącej farby

widzianego raz

dawno

podczas spaceru cienistą aleją

Nie wrażenie

już obraz przyoblekający się w jedną barwę

i jedyny zapach

trawy nasiąkniętej deszczem

w śliskość wąskiej ścieżki

albo tłustego błota

przejmującego dreszczem

mięśnie ud drgały zwierzęco

W szorstkość i włochatość wielkich liści

za drucianym płotem

gdzie stał wychodek miejski

skąd zawsze dochodził odór kału

i można było zobaczyć

ziemistość wypiętych pośladków

po obżarstwie

niedojrzałym agrestem

I tak niechcący wkraczam w państwo wyobraźni

trudno bowiem po tych wszystkich latach

wyznać szczerze

co widziało się naprawdę

a co jest tylko

wyobraźnią