Radio O’Hary                                                                                                                                                                          

dlaczego country przesypuje się przez głośniki piaskiem Dallas?

w uszach już mam pola kukurydzy pyłek słonecznych linii

parskanie koni i suchość szerokich dróg zmieszane zastygają woskiem

popołudnie jest mętne niczym woda z sokiem cytryny

w szklance stukają dźwięki gitary oraz banjo – czarne pestki

nad nimi paruje księżyc by się skroplić nad Ohio

już wieczór a radio nadal mieli nuklearne prerie Wyoming              

w pokoju stoję zanurzony po myśli a wszędzie wióry

śpiewające głosem nostalgicznych kowbojów że studia                                                                                                          

lśniące rewolwery oddali do muzeum i zamienili na mikrofony

może wszyscy powinniśmy tak zrobić? zamiast konfliktu – karaoke?

kto by przypuszczał że noc będzie do mnie szeptać ustami Vonndy Shepard?

pejzaż ułożony ze starych zdjęć z kobietą rozpinającą zmęczenie

– koronkowe i z rzeką Hudson – platynową nitką na której wisi szklane jabłko

pod nieznaną konstelacją naszkicowaną plamiącym piórem siedzi Frank

płynie wymyśloną łodzią z wierszy ku New Jersey a ja macham ręką

– zaspaną i mącę powietrze miękkie od kwiatów zbieranych na bezsennej łące

nowojorczyk tylko się uśmiecha i zarzuca swoją wędkę by wyłowić dla mnie jesiotra

dobranoc Frank- śnij poematy wietrzne