Liczniki                                                             

Mokre szyby to tylko skrawki dalekich odgłosów                                                  
Deszczu. Zaświaty czają się bowiem za ostatnią wąską alejką,
Ostatnią ciemną kuchnią, ostatnim bezdechem. Co wieczór
Wypatruję szatana w garniturze od Armaniego.

Skurwysyn chodzi po moim podwórku i burzy spokój
W kwiatkach na parapecie. Zdarzają się także gorsze momenty,
Gdy prawie docieram do końca alejki: liczniki oddechów
Wypełnia rdza, a zło i dobro rozmywa się w plamach. Lecz

Nie prosiłem o rdzę, ani liczniki, nie miałem zamiaru
Pchać się do nieba. Za dużo tu pytań (bije? Nie bije?),
Żeby jeszcze marzyć o niebieskich parcelach. Ostatecznie

I tak pogrążymy się w niewiedzy, więc nikt nie zaręczy,
Że śmierć ma metaliczny smak wnętrzności.

* * *

bo z nimi jest tak:
gromadzą się w wielkich skupiskach,
a królestwa zakładają w miastach.
Nieustannie dzielą się myślami.
Ciągle wodzą wzrokiem.
Rejestrują. Słuchają.

Jesteś więc pod stałym nadzorem.
Nie pomogą kamienie rzucane w szyby.

* * *

dla E**, na pamiątkę 30.10.2007 r.


Tamtego wieczoru
najpierw mój strach, że zamkną nam cmentarz,
potem świecenie latarką po tablicy nagrobnej
i twoje słowa, że "ta pani zmarła w roku mojego
urodzenia." Następnie coś o jej mężu,
o ich bliźniaczych mogiłach,
że to właśnie tutaj zostaliśmy parą.
I te dwa lata. Kiedy to minęło, do cholery?

Potem już tylko twój profil
zanurzony w krzyżach.

* * *

Jeszcze przed chwilą stał w sąsiednim pokoju
rozłupując orzechy. Teraz znów miarowo oddycha

i aż chce się go zbudzić,
pytać: "więc jak to było z tymi Kresami,
z tymi łunami, dziadku,
z tymi dziećmi przybijanymi do drzew?"

Ale jednak krzyk zegara,
sen.