Kobiety odchodzą ode mnie przez okna

Nie chcę całować cię przy takiej piosence, mówisz,

więc zamykamy okno, spuszczamy żaluzje.

Topimy w umywalce papierowe łódki,

walczymy o pierwszeństwo w partyjce chińczyka.

Znowu masz ciemne włosy, ja rozbite łokcie.

Nie konsumujemy związku, bo przecież nie posuwa się

dziewczynek w komunijnej sukience,

to tylko odkręcone za mocno grzejniki, zajączki na brzuchu.

Nad ranem nie mogę zaczerpnąć powietrza,

pakuję plecak w dorosłą torebkę. Balkon pachnie mgłą

Z cudzych miseczek

Minął czas stawania na palcach, zaglądania przez szybę.

Dorosła naciskam klamkę, przymierzam głowę do smug na poduszce,

zdmuchuję kurz z filiżanek. W szlafrokach pań domu czytam książki

od strony z zakładką, zaskoczona, jak banalne lubią historie.

I przez chwilę jest tak, jakby ktoś znów zapalił światło w tamtym oknie.

Dowiadują się przypadkiem. Z nadgryzionej bagietki, spinki w umywalce.

Cerowanych rajstopek, rozwieszonych zwycięsko między krzesełkami

Za Anną

Chcesz, pojedziemy do Moskwy.

W starym mieszkaniu zostawimy włosy,

odcisk na ręczniku i spisane pod obrazem wiersze.

Rano nastawię samowar,

a ty opowiesz mi, jak cudownie ciasno zawiązuję

nogi i jak ładnie poruszam biodrami,

wchodząc na torowisko

Blok piąty

Osiągnęliśmy prawdziwe mistrzostwo w zasłanianiu

trumien, owijaniu zwłok czerwoną koronką.

Nawet teraz, kiedy rozbierasz się pod ścianą kotłowni,

oddajesz zegarek, telefon i buty, a ja piję kolejną gorzką kawę.

Czas sączy się jak chemia.

Ludzie na krzesłach mają twarze z obozowych fotografii,

na widok fartucha instynktownie podnoszą ręce.

Tylko dzieci bawią się beztrosko przy budce portiera,

moczą włosy lalek w słomkowych kałużach.

Za chwilę jak zwykle weźmiesz mnie w szpitalnej toalecie,

odbijemy lęk w białych umywalkach.

Później z uśmiechem przejdziemy pod prętem,

zatańczymy kadosh

Oddział jednego dnia

Na szpitalnych łóżkach przypominałyśmy

prostytutki z obrazu Toulouse-Lautreca,

blade zwierzęce mięso z watą między udami.

Zdziwiłeś się, kiedy poprosiłam przez telefon,

żebyś zanucił tę piosenkę Marie,

przy której zawsze rozpinasz mi buty.

Nie widziałeś, jak na rozkaz korzystam z toalety,

podciągam koszulę. Sprowadzona do tkanek

potrafiłam nawet śmiać się z kiepskich żartów pielęgniarki.

Najgłośniej chichotała czarna spod okna,

wczoraj w nocy umarło w niej dziecko

Zostań

Nie pozwolę ci uciec w spokój prześcieradła i pożegnalne listy,

mokrą irlandzką ziemię, rozgrzebywaną co świt gołymi palcami.

Ty nie wstawisz mojego plecaka do pokoju córki, nie zapytasz o imię,

nie będziesz przeszukiwał kieszeni i nie pojedziesz oglądać domu,

z którego odeszłam. Srebrna spinka z dawnych czasów zostanie na zawsze

w szczelinie między deskami. Po co masz wiedzieć, że nosiłam spinki,

a szukanie resztek w śmietniku bywa lepsze.

Tak naprawdę wystarczy wspomnienie opery, bielizna na zmianę,

rytmiczne rwanie chwastów.

Nie bój się, nie zatańczę z tobą ani nie położę głowy na poduszce,

nie dotknę cię nawet końcówką paznokcia.

Będziemy tylko zbierać wodorosty, rozdmuchiwać trzcinę

Wiersze pochodzą z książki „Stop-klatka” (serie wydawnicze „Zeszytów Poetyckich”)