Urodził się w  Włocławku w 1920 roku, jako dziecko polsko-żydowskiego kupca. Jego matka pochodziła z rodziny niemiecko-żydowskiej. Zmarł 18 września 2013 we Frankfurcie nad Menem.

W 1929 wyjechał do krewnych do Niemiec i rozpoczął naukę w gimnazjum w Berlinie. W 1938 wydalony został w ramach Polenaktion, jako Żyd bez niemieckiego obywatelstwa, z III Rzeszy do Polski. W getcie warszawskim był szefem biura tłumaczeń Judenratu i pisał recenzje muzyczne dla Gazety Żydowskiej. Publikował m.in na łamach tygodnika "Świat" i gazety "Trybuna Ludu".

W Niemczech zyskał rozgłos jako krytyk literacki. W kręgu znawców literatury nadano mu przydomek "papieża literatury", który bardzo szybko upowszechnił się. Od 25 marca 1988 do 14 grudnia 2001 prowadził popularny program telewizyjny o nazwie: Das literarische Quartett (Kwartet literacki), w którym wykazywał się dużym poczuciem humoru oraz wygłaszał błyskotliwe, odważne, choć często kontrowersyjne opinie. Przyczynił się do rozpropagowania w Niemczech literatury polskiej, m.in. książki Andrzeja Szczypiorskiego "Piękna pani Seidenmann" (w Polsce wydanej pod tytułem "Początek"). W latach 1968 do 1969 Ranicki wykładał literaturę na amerykańskich uniwersytetach, w latach 1971 do 1975 posiadał profesurę w Sztokholmie i Uppsali. Od 1974 był profesorem tytularnym (Honorarprofessor) na Uniwersytecie Karla Eberharda w Tybindze. W 1990 otrzymał tytuł profesora wizytującego na Uniwersytecie Heinricha Heinego w Düsseldorfie (Heinrich-Heine-Gastprofessur), a w 1991 tytuł profesora wizytującego na Uniwersytecie Heinricha Hertza w Karlsruhe (Heinrich-Hertz-Gastprofessur).

Zmarł 18 września 2013 we Frankfurcie nad Menem.