Spośród dotychczasowych debiutantek „Zeszytów Poetyckich” (Małgorzata Lebda „Tropy” 2009, Joanna Dziwak „sturm & drang” 2010) Ewa Glińska (rocznik 1977) zaskakuje formą (o treści za chwilę). A forma ciekawa jak na poetycki debiut – album z fotografiami (czasami prawie aktami) poetki. Część portretów spodoba się z pewnością większości mężczyzn, Glińska bowiem pełna jest erotyzmu i tajemniczości, uwodzi, kusi, wykorzystuje swoją seksualność. Portrety dobrze korespondują z wierszami, które wpisują się w nurt poezji feministycznej...

Wychowałem się w domu, w którym nigdy nie wydarzyło się nic szokującego. Rodzice żyli - i nadal żyją - w zgodzie ze sobą, od lat niemal trzydziestu. Nie mają przeszłości kryminalnej, nie widziałem nawet by kiedykolwiek byli pijani. Nigdy nie brakowało mi uwagi z ich strony, z rodzeństwem też mam bardzo dobre kontakty. Jednocześnie rodzina, gdzie mnóstwo się czytało i czyta, czyli, jak to się mówi, inteligencka lub wręcz akademicka. Oboje rodziców ma tytuły doktora, brat się doktoryzuje, siostra zapewne będzie się doktoryzować, dziadek po linii ojca ma tytuł profesora zwyczajnego (z literatury zresztą, tyle że barokowej). Nie wiem czy to jest idealny życiorys tzw. młodego poety, ale nie da się więc ukryć, że ze swoich przodków jestem zadowolony, choć żadne to osiągnięcie, bo przecież ich sobie nie wybierałem.