Filip Łobodziński:Czasem nie wystarcza już łakoć, poklepanie po plecach, dodatkowa porcja czy premia. Wtedy nic nie przebije słodyczy cieknącej krwi, dziwnej rozkoszy rozpaczy, mistycznego uniesienia, jakie wywołuje zgroza. Są takie bóle, których się boisz, ale z niepojętą lubością otwierasz się na nie. Tak widzę obecną w wierszach Grzegorza Kwiatkowskiego postać, która te wiersze pisze. Czyli kogo? Składające się na tę przejmującą opowieść wiersze-migawki-epitafia mają przecież różnych narratorów, różnych bohaterów lirycznych. Ale wszystkie jednoczą się w osobie poety, który w Kwiatkowskim mieszka na prawach współgospodarza – obok Kwiatkowskiego-homo physiologicus, Kwiatkowskiego-krewnego, Kwiatkowskiego-muzyka, Kwiatkowskiego-kompana itd. Kwiatkowski-poeta kosztuje bólu jak życiodajnego eliksiru.

Omir Socha: W wierszach zgromadzonych w tomie De-klaracje uderza dosadność sformułowań, które zarazem nie ocierają się o słowną pornografię ekshibicjonistycznych wynaturzeń, są bowiem osadzone w kontekście medycznym, a dzięki pretensjom do naukowego charakteru czytelnik ma wrażenie zwiedzania muzeum - odrealnionego i zarazem przerażającego, bo pełnego życia, gdzie dziwi i straszy zanurzone w słojach w formalinie panoptikum ludzkich dziwów: patrzcie uważnie, przyjrzyjcie się jeśli tylko macie czas. Tym żywym muzeum jesteśmy my.