Sławomir Płatek: Ciążenie ku romantyzmowi jak dotąd chyba nie zostało trwale przełamane żadnym ciekawym zjawiskiem. Najnowsza twórczość poetycka (to śledzę akurat najpilniej) serwuje próby zmagań z narodowymi przypadłościami. Pozorne dwa bieguny tej sfery (myślę tu o wierszach Wojciecha Wencla i Konrada Góry) mają jeden wspólny „równik” na którym się spotykają: reanimują stereotypowe myślenie, odkopują te same archetypy. Zmienia się język, nie zmienia wyraz – a więc nie dzieje się to, co według niektórych powinno być bezpośrednim skutkiem pracy nad językiem – nowa wartość. Świadczy to z jednej strony o tym, że próbujemy jakoś ten romantyzm zagospodarować, z drugiej – że wciąż nie umiemy.

„Tagi” to nie jest grzeczna literatura, to zdecydowanie outsiderski debiut, przy którym zwolennicy jasnych podziałów w poezji, ale i ci, którzy obawiają się popiołu i kurzu, mogą poczuć dyskomfort, mogą nawet poczuć się lekko zdezorientowani i nie do końca wiedzieć, co z nim począć. I dobrze, tak trzymać.