Poszczególne

To, co umyka, powraca w twardym oświetleniu.

Nadmierna pobłażliwość nie popłaca.

Wiele z tych rzeczy, o których myślisz,

jest zaskakująco zużytych, jak twoje pantofle

poplamione mąką, bułką i jajkiem, zdarte

w miejscu, gdzie pięty ocierają się o materiał.

Dzisiejszy wieczór nie będzie lepszy niż zwykle.

Coraz więcej małych sklepików plajtuje. Już nie ma

z kim pogadać. Grube sprzedawczynie dłubiące w nosie

odchodzą w niebyt. Wytresowane kasjerki mówią

dzień dobry, patrząc prosto w oczy. Przechodzę

do porządku nad wiosennym remanentem. W szafie –

duża ilość wolnych wieszaków. Wibrują cichutko.

Miraże

Uporczywy dźwięk sygnalizacji

na niestrzeżonym przejeździe.

Co się odwlecze, to nie uciecze.

I żaden hejnał z najwyższej wieży,

ani ułańska szarża – fałdka skóry

w pobliżu oka. Skarga twojego ciała.

Zwinięty w rulonik liść. Patrzysz

w prześwit, który się przydarza –

archipelagi nietknięte ludzką stopą. 

Linia frontu

                                   Moje najlepsze słowa to dezerterzy.

                                   V. Nabokov, Zaproszenie na egzekucję, przeł. L. Engelking

Pomiędzy Chyrową a Iwlą w Dolinie Śmierci

pada deszcz. Wypłukuje resztki asfaltu.

Na poręczy werandy siedem pomidorów

odbija płomień świecy. Dojrzewa

wrażenie, że scenografia może być

dowolna. Okopałem się na wysuniętych rubieżach –

Z zielnika

                  Niemożliwe, żebym umarł dopóki nie sięgnę.

                                Cz. Miłosz, Gucio zaczarowany.

Posadziłem miętę, bazylię i oregano.

Godząc się, choć nie do końca,

z ich alchemiczną transmutacją

w tyglu zieloności. Wybierając –

traciłem – rzeki, miasta, gwar

targowisk w upale, a nawet twarze.

Tam, gdzie biegniemy, ogromny

ogień spopiela wszystko.

Tropy

Ruda połyskliwość

wychynęła zza bieli

(mamy przecież grudzień)

tylko na chwilę. Zapomnij,

chłopcze, ten zachwyt. Jest

śmiertelny. Pod lasem

słychać nagonkę.

Popatrz

Nabazgrana wiadomość.

Wzdłuż torów, po drugiej

stronie – sarna i dwa lisy.

Lśniące piórko w ręce

niezgrabiasza. Okrzepnąć

nie pozwala temu, co wzbiera –

niewyczerpana gradacja granic.

Odwilż zbija z tropu, zwisają

z telefonicznych słupów

pokryte śniedzią druty.

Haczyk

W mroźnym powietrzu – ostry

krzyk cietrzewia. Pokrzywy –

brązowieją. W gardle, jak haczyk

na ryby – czułość. Układasz

drwa na zgiętym łokciu, gubiąc

po drodze szczapy, zachłanny –  zawsze

chcący objąć więcej.

Jacek Mączka (ur. 1965 w Sanoku) – polski poeta, literaturoznawca, wykładowca.