z poezji rycerskiej

słońce wschodzi więc jestem ranny

nie da się ukryć że szklisty

możesz mi mówić blady błękitny

możesz mi mówić neon

błyszczę na szosach gdy zachodzi

słońce zeszkli się zbroja odcisk zawiszy

gdy neony staną będę nalotem

gdy neony błysną będę rycerzem

zniszczę pieśń jak paliliśmy domy

płucem przebitym szkiełkiem i mieczem

7 lat

młody i głupi

wziąłem rewolwer chomikowany przez dziadka

od wojny do kolacji

nie wróciłem

na śniadanie inka

skręt z siana z chłopakami pod blokiem

patrzcie mam spluwę to rewolwer

jak będę się golił to zabiję

nim żonę gdy jej brzuch zacznie górować

nad siedzeniem lekarz powie

tam – dziecko

ale skąd mam wiedzieć

co on może mi zrobić zanotuje

ten chłopak jest szalony ten chłopak jest bombą

rok po śmierci matki

dawid baumann zostawił swoją piękną dziewczynę

i odszedł do innej która kochała się lepiej

różnicy nie zauważył bo zdążył sobie wmówić

że robi to z miłości – wieczorami

nienawidził oczu bo dzięki nim ją dostrzegł

i nogi ugięły się pod nim gdy ich spojrzenia

związały się po raz pierwszy

nigdy nie zapomniał swojej pierwszej miłości

bo tak naprawdę zależało mu tylko na uczuciu

jak można z tym żyć? nie da się już uratować

człowieka który został zgnieciony

sumienie pokonało dawida baumanna

powiesił się na drzewie dwa dni po przyjemnościach

odrobinę lepszych niż dziewczyna którą kochał

malowniczo zesztywniały huśtał się na gałęzi

pogodny posąg – latawiec na sznurze

w akwarium takie tłumy

więc kurczę się przytulam do ludzi

w nadziei ciepło uszlachetni

przy kasowniku którego dźwięk przypomina

szczęk karabinu w myślach snuję opowieść

że to ja jestem hanem solo

zimny nie obudzę się w trumnie

snuję że to ja jestem człowiekiem

pająkiem wiszącym z uchwytu

w autobusie przez szyberdachy wyglądam

słońca i karmienia rybek

Kasper Pfeifer (ur. 1990) - debiutował w „Kresach”, publikował w czasopismach papierowych i internetowych. Studiuje filologię polską. Interesuje się piłką nożną oraz muzyką psychodeliczną.