Mikhailovskaya, 13 (Kyiv)

Matuszko matrioszko, matuszko kamienico ---

pełnobrzucha, gruboskórna, dudniąca nocą,

zmiłuj się nad tymi tu śpiącymi. Matuszko

matrioszko, matuszko kamienico --- lęgnio,

piastunko, coraz więcej śpi  nas w tobie,

i coraz więcej nas w twoich oczach. Matuszko

matrioszko, matuszko kamienico --- palimy

w twoich piecach, wzniecamy żar, ogrzewamy

twoje ściany, a ty chroń ode zimy, ode wojen,

ode kruków i wron, ode nagłych zaraz i mar.

Matuszko matrioszko, matuszko kamienico ---

wielkie twoje serce, w wielkiej twojej klatce,

pełne bogów i szczurów, dzieci i trupów. 

Opcje

 I niebo spadnie i trup wstanie i chuj stanie wtedy

---- i będzie koniec świata --- dupnie piorun z Saturna,

zerwie się orkan Helmut, poderwą się armie ze snu.

               A ty, jak to widzisz? Widzisz coś tam w ogóle?

Że niebo spadnie, że trup wstanie, że chuj stanie wtedy

---- i będzie koniec świata --- zaleją nas wody

z Marsa, pochłonie wielka ryba, zabraknie piwa.

              A ty, jak sobie to upatrujesz? Wypatrujesz w ogóle?

No niebo spadnie, no trup wstanie, no chuj stanie wtedy

--- i spadniemy w dół, to znaczy innym i obcym

od góry --- do ich pieczar, w ich paszcze, w pieczeń.

I powiedzą ci po nas; i machną ręką – ech, no nie wiem co to

--- trzymając sklepienie czaszki --- coś jakby do czegoś

służyło, coś jakby balia na ciepłe powietrze.  

Boha strony

Boh tu, Boh tam,

Boh picia, Boh żarcia.

A wejrzyj na Afroafrykanków,

jak po kitańsku grają ich brzuszki.

A zapytaj ino Afroafrykanków,

czy owocem smakują rube owocówki?

Wejrzyj w chałupy z kupy i siana ---

ty, który jesteś, którym jesteś

 ---- a kuku!

          Wiem, gdzie Boha nie ma.

Za to we wsi spasionej wieprzkiem,

w kierej pasą się krowy, łoj matuszko tusto

 --–  aże we trzech i pod każdą postacią:

w wędzonym dymie, w drewnie, w pierzu  ----  

Boh Otec, Boh Syn, Boh Duch Światy.

Zwierzątko

Dziękuję, że nie jestem wyszczekaną rybą

albo ptakiem mizantropem. Grunt, że nie płazem, 

który utknął w formie pośledniej, ani gadem,

o którym gada się z pogardą. Szczęście nie dane

mi być muchą na szybie, ani pająkiem przędącym

w tapczanie; ni żującym ssakiem, ni wiszącym

kopytem do nieba. Na pewno nie jestem z syluru,

czy z kredy, jakiś tam pożal się Boże kopalny,

nawet nie za pięć do wymarcia. Nie stroszę grzbietu

na widok grzbietu, nie gryzę się w ogon  ze złości,

nie chowam urazy w piasek, nie daję nura w nurt.

Sam się sobie nieraz dziwię, jakie to szczęście

w nieszczęściu tak wysoko zadzierać nie trąbę,

stawiać nie płetwy, unosić ku górze nie cztery,

a jedną parę oczu, mieć w ustach tyle języków

i w żadnym nie być wystarczająco mądrym.

Tomasz Pietrzak – ur. 1982, wydał dwie książki poetyckie – „Stany Skupienia” (KIT Stowarzyszenie Żywych Poetów w Brzegu, 2008) i „REKORDY” (MaMiKo, 2012). Za te ostatnie nominowany do Nagrody Literackiej NIKE 2013. Wiersze publikował m.in. na łamach „Gazety Wyborczej”, „Rity Baum”, „Arterii”, „Toposu”, „Wyspy”, „BLIZY” „Dekady Literackiej”, Akcentu”, „Kresów” i „Odry”. Jego wiersze tłumaczone były na słoweński, czeski, angielski, a ostatnio na hebrajski. Wiosną 2014 ukaże się jego trzecia książka poetycka pt. „UMLAUTY” (Wydawnictwo FORMA). Mieszka w Katowicach i w Krakowie. Przesłane wiersze pochodzą z powstającego właśnie tomu „OBERLAND”.