Basia – awantury nie będzie

Jakie to uczucie powiedz

kiedy zatrzaskują się kolejne drzwi

z otwartych nagle dłoni wyślizgują szklane kulki

a u nadgarstków zwisa coraz więcej

postrzępionych nitek

Przyjaciółki sprzedają sekrety angielskim kochankom

i nie ma już do kogo wysłać

sentymentalnego SMS-a w świąteczny poranek

Jakie to uczucie

kiedy pękają powoli wszystkie koła ratunkowe

i zostaje szara sukienka

zniszczona tekturowa tabliczka

na której zamazał się adres

Miłość

A niech więdnie rdzewieje kruszeje

niech ją zjadają wrzody nerwy robaki

postępujący gwałtownie nowotwór

Niech się truje tnie zaciska pętlę

niech ją gwałcą depczą

wbijają na pale

Byle blaknące oczy

do końca patrzyły na mnie

Odczarowywanie

Przywiozłam je z domu babki

tamtej styczniowej nocy kiedy spalił się kościół

a radio opowiadało wciąż tę samą sosnowiecką historię

Dziecko wypadło z kocyka wysunęło się

Zabrudzone przez myszy wilgotne

zawiesiłam zamiast kwiatów Chagalla w sypialni

Bolesne twarze widziały poczęcie nas wszystkich

nawet moje latem siedemdziesiątego szóstego

kiedy matce weszła do rękawa polna mysz

a stary Paciej utopił się w studni

Żadna z nas nie zaznała szczęścia

choć zostawiłyśmy ikony jak fatum

na spleśniałych ścianach starego domu

Pierwszy dzień lata

Umieram mówisz

a ja nie czuję nic

poza lekkim zdziwieniem

jakby zdeklarowana feministka

oświadczyła nagle że urządza

wesele na dwieście osób

z Best Menem, Gift Registries

i całym tym ogrodowym show

po którym torsji nie mają jedynie

gówniarze sypiący kwiatki

Umarłam na długo przed tobą

odpowiadam

Przeciw poetom

Czy też tak masz że kwadrat

wyskrobany finką na drzwiach toalety

wzrusza cię bardziej niż wieczór poetów

Może przez to ich

ja mnie moje

mój żołądek mój włos mój odcisk

moja synekdocha moja metonimia mój wrzód

na dupie który wyciskam wyciskam tak długo

aż powstanie książka

A jeśli on

to wyłącznie w aspekcie

z kim ty pijesz wódkę

a jeśli ona

to w kontekście ud

Ewentualnie tuszy

wylewającej się na marginesy

tysiąc czterysta pięćdziesiątej czwartej

lirycznej fotografii

Hanna Dikta – rocznik 1977. Pisze poezję i prozę. Publikowała m.in. w „Pograniczach”, „Arkadii”, „Arteriach”, „Migotaniach”, „Toposie”, „Odrze” i „Śląsku”. Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów literackich (2010-11). Debiutowała książką poetycką pt. „Stop-klatka” („Zeszyty Poetyckie”, Gniezno 2012). Mieszka wraz z mężem i trójką dzieci w Piekarach Śląskich.