Prędka przędza                                              

Daremne nasze śpiewy.
Od pierwszego ruchu koła już
na zawsze na drugim
brzegu zostały łany snów, a

taftowe suknie, oczy i usta
naszych kobiet straciły
królewski blask.

Na nic zda się wciąganie
modlitw na maszt pobożnych
życzeń.

„Tatka tka i Parka tka”.
Niewiadome tkwi
przy ujściu źródła.

Trzy po trzy

„Klin światła w okopach krztuszących się chmur”.

„Klin światła wymierzony w strzeliste niebo”.

„Czasu miarę wyznacza lont żarówki przepalony”.

Śpiący wiersz

Zeskrobać.

Od środka

wyjąć.

Pierwsze

i jedyne zarzewie

ognia.

„Przepraszamy,

ale w tej chwili

nie możemy

wyświetlić

strony”.

Kwarcowe zegarki

Kwarcowe zegarki

obliczają napięty metraż

pozycji, ścielą się

poległe płatki manolii.

Ile już było takich

przebudzeń, po których

coś ruszyło z miejsc,

to znów umarło?

My niczego nie

zmienimy, my tylko mówimy

i oddychamy w tym

samym tempie co one,

przez co stajemy się

mniej dyskretni, o sekundę

później krańcowo podobni

do spłoszonych wróbli.

Spieniona płachta morza

Spieniona płachta morza

ściera usta dnia. Budząc

nowy odcień objawień.

Zakarbowany w ciszy

kokon zmierzchu pożera

ostatnie pryzmy jasności.

Szybko i naprzemiennie

jak sen przeszywa nas

lotny wiatr i woda.

Dopiero dalej w progu

rześkiego horyzontu

bliskie twarze umarłych.

Zapach dziewcząt nawołujących przy torach

Wilgotny

jak ciepły może być tylko deszcz

- taka oto czystość niestała.