Aria koloraturowa: I obserwują moje życie                         

Wychodzę z domu i śledzą mnie. Zza firanek

mierzą do mnie snajperzy, widzę ich oddechy,

którymi poruszają firanki w oknach – o

tam, na pierwszym piętrze. O, albo tu, na drugim.

Śledzą mnie. I to nie jeden czy dwóch. Tych, co mnie

śledzą, jest wielu, najmniej kilkunastu, jeśli

nie kilkudziesięciu wręcz. I samochodami

za mną jeżdżą, i w mieszkaniu mnie obserwują,

i nasyłają świadków Jehowy lub jakichś

inkasentów i wszelkiego autoramentu

domokrążców, w tym też księży i kominiarzy –

a zarówno jedni, jak i drudzy to czarne                                                                           

charaktery. Więc śledzą mnie. Wystarczy, że na

śmietnik wyjdę, a już jakiś ktoś za mną lezie,

tyle że dla niepoznaki z pieskiem. No i ci

snajperzy, nigdy nie wiadomo, kiedy zechcą

strzelać. A jak się sprawnie zmieniają, ten z pieskiem

skręca, a już zza rogu wychodzi następny

z teczką, z papierosem, z gazetą lub z butelką

i znowu podąża za mną, lecz nagle skręca,

a tu, nie wiadomo skąd, już następny jakiś

łysy się wyłania z łona zaułka, raptem

znika, lecz za zmiennika ma teraz kobietę,

zapewne lekkich obyczajów. A jak oni

udają, że się w ogóle nie znają. Sam bym

uwierzył w to, gdyby nie tajne, niewidoczne

niemal znaki dawane sobie za pomocą

rąk. Najgorzej jest w centrum Warszawy, tam łażą

za mną całymi chmarami. I obserwują

mnie, z tramwajów obserwują i z autobusów

obserwują, i z taksówek, a nawet z wystaw

rzekome manekiny jakoś dziwnie na mnie

łypią. I kiedy w samie wkładam do koszyka

chleb, żeby kupić, to też sklepowe te znaki

sobie dają. I kiedy włączam telewizor,

to też te znaki. I radio włączam, a chociaż

nie widzę, to słyszę te ich znaki, i z gazet

nawet te znaki, znaki, wszędzie tylko znaki,

że zasnąć już nie mogę, bo co zmrużę oczy,

to snajperzy dostają znaki, żeby strzelać!

12/13 I 2005

Szczęśliwy

Byłem szczęśliwy. Żyłem bowiem w czasach, kiedy

Czesław Miłosz oglądał Złotopolskich. Byłem

naprawdę szczęśliwy, mogłem przecież nie przeżyć

nawet kilku odcinków, a tu masz: dożyłem

dnia, w którym ten czcigodny starzec odszedł z tego

świata. Jakżeż jestem szczęśliwy. O, jak bardzo

szczęśliwy. Dane mi jest bowiem żyć w tych samych

czasach jeszcze, kiedy to Wisława Szymborska

i Tadeusz Różewicz ciągle piszą wiersze.

O, niesamowite to szczęście, toteż jestem

niezmiernie szczęśliwy. Ba! przy odrobinie szczęścia

będę mógł nawet dożyć dni, kiedy to i ci

wybitni powiększą grono aniołów. Lecz to,

jak Bóg da, przy odrobinie szczęścia. O, jakżeż

będę wtedy szczęśliwy, jak cholernie szczęśliwy,

że ciągle jeszcze żyje na tym świecie poeta

Świetlicki. Albo Sendecki. Lub też inny, Baran.

6-17 IX 2004

Trzynaście dystychów. Pechowo?

To nie ja piszę wiersz, to wiersz pisze mnie i mnie

mnie: kartkę ciała wątłą, zapisaną w imię,

nazwisko, adres, miejsce urodzenia – wszystko

nieudane, że podrzeć i wyrzucić tylko,

by od nowa: na nagiej kartce ciała pisze

mnie wiersz, słowo po słowie – raz głośne, raz cichsze,

welinowo szepczące zdania z treścią albo

i bez, przydrożny, dziki bez, kwitnący albą

wróbli… Źle, więc znów pognieść i do kosza wrzucić,

i jeszcze spalić, żeby świergot kartki ucichł.

A potem wyjąć kartkę chłonnego podbrzusza

i prosić – niech się na niej wypełni najczulsza

przygarść liter złożonych pocałunkiem pióra,

i niechby słowo ciałem się powiło w bólach

szczęśliwych… Lecz kto kartkę pobłogosławioną

z życiorysu znów wydarł, żeby w płaczu spłonąć

musiała? – to wiersz, który mnie pisze i kartki

ufnego ciała gubi, zgniata, robi zmarszczki,

i to jest wiersz, którego strofy znają moją

śmierć – spisaną na końcu poematu ostrą

sosną niezrozumiałej metafory… Znów źle,

kartka wyrwana, ciało przegląda się w lustrze,

i wiem, dla niego jestem wciąż niedoskonała

treść, małe piersi rymów, coraz bardziej stara

puenta, lecz czemu ciągle mnie na nowo pisze

ten wrednie chichoczący wiersz, co zmienił mi płeć?

7-10 V 2004