Kamień węgielny                                                      

Wszystkiego jestem głodny, prócz sycącego mnie

głodu.

To on mi ten wiersz pisze i nie chce być

uśpioną ciszą.

Ale nie mam szyb zamalowanych

na czarno.

Rzeczywistość kruszy się jak nie porozdzielany

chleb.

Pusty stół jest moim niebem danym mi za darmo.

Nie wolno mi opuścić rąk.

Nie wolno mi opuścić rąk.

Wrażliwa jest kalka

mojej skóry.

Nie czeka na mnie żaden notariusz, kapelan, ani

polityk. Nie jestem sługą ich

mowy.

Manna dnia chuda, jaskółki ciągle są powabne,

ciemność i wieczność - odległe. Trzeba mi tutaj

trwać.

Kamień węgielny domu ma wymiar

spalonej kartki papieru.

Zawisza Czarny

Już widać w kim stężała obojętność, a może i

nienawiść - ten kamień węgielny

budowniczych zwodzonych mostów

i banków.

Idę jak na szkolnym balu - Zawisza Czarny,

w zbroi z tektury i płaszczu.

Drewniany miecz zamieniłem na kielnię

ze wzruszeń i papieru.

Nie mam wpływu

na nic: moje morze mniejsze od mojej łodzi, a

drogi mniej niż kół. Lot, jeżeli dzieje się

to w przepaść.

Stawiam na tych, którzy wybrali się w podobne

podróże.

Świeci mi czarne światło

żarówki.

Stanę się sławny na mojej ulicy, gdy kupię sobie

nowe buty.

Żołądek przyrósł mi do serca, klepię siebie

i biedę po plecach.

Całe serce przeniosłem w nową epokę, ale ono

nie chce się zmienić. Nie otworzę się do końca

przed sobą, bo w moich żyłach nie płynie

popiół.

Inni chłopcy

Jeździli polskimi, więc najśmieszniejszymi

w Europie, autami. Widać ich było

daleko na wczasach, bo

w Bułgarii.

Prócz wysokich pensji niczego dla siebie

nie wzięli.

Może z wyjątkiem tych paru futer, co je przemycili

przez igielne ucho kontroli

celnej.

W końcu niczego nie mogli nam dać. Już nie szło

o zapaść technologiczną, ale o ten ciągle

brakujący sznurek do snopowiązałek

i te inne, epidemiologiczne,

niedostatki.

Popełnili podstawowy błąd: swej idei nie chcieli

nieść na innych

zasadach.

Choć z tej samej kamienicy, ulicy i klasy, z tego

samego miasteczka, razili zbytnią

pewnością

siebie.

U dialektyków spodziewałem się więcej

dialektyków.

Dziś widzę ich znowu – są jak zawsze

wygrani.

Mnie to nie dotyczy

Mnie to nie dotyczy.

„Romantyczna idea Ameryki jako tygla narodów – pisze

Edwin Black – to

mit”.

Wielu nowo przybyłych długo trzymało się

razem, osiedlali się w swoich dzielnicach, albo wędrowali

wespół po kraju, w poszukiwaniu

złota i pracy.

Naukowcy, ekonomiści i lekarze

przygotowywali tezy, którymi można by ugodzić

nowych obywateli.

Lothrop Stoddart, jeden z czołowych eugeników, pisał

o hordach z krajów alpejskich, a także o żywiole z Azji,

takim jak Lewantyńczycy i Żydzi.

Według Harryego Laughlina dziesięć procent ludności

kraju miało być pozbawionych prawa

do rozmnażania.

Na pierwszy ogień poszli Indianie i Murzyni. Wzięto się

także za upośledzonych.

I oto czytam, że w kwietniu 2003 roku w Północnej

Karolinie zniesiono prawo, które w pewnych przypadkach

przewidywało przymusową sterylizację.

Ja też jestem oznaczony – popiół czarno-białych

jaskółek lśni na moich

epoletach.

Mówmy; idźmy spać

Ja,

któremu słowa z trudem przechodzą przez usta,

nie mogę tobie zabronić,

do mnie,

mówić.

Dlatego pisz do mnie te swoje mosty z papieru,

chodź po nich po swojemu

i mam nadzieję

uważnie.

A na razie – mówię – idźmy spać. Może nam się

tutaj przyśni coś

prawdziwego.

Może,

w końcu,

ktoś do nas, cały swój ból,

powie.