Nie ma sensu słuchać społeczeństwa.

Nie jest ono dobrze poinformowane.

A wokół tylko noc i skowyt wilczy,

Upiorny i nachalny, niczym jazz.

Od wczoraj choćby staram się przypomnieć jakim gestem nakładałeś okulary.

Już tego nie widzę. Spakowany, wyprowadzony z przestrzeni, ubywasz w szczegółach. 

"Opuszczenie, w jakim zostawia nas Bóg, jest jego sposobem piszczoty". Nie chcę być tak

pieszczona.

Oto temat dla sztuki (niech się Tukidydes

przed nim schowa, wraz z flotą, w skalistej zatoczce) -

płacz kochanków w hotelu. Brudnym, choć nie małym:

dziesięć pięter betonu, kubiki zaduchu,

które stały przez lata nad tą dziurą w ziemi.

Będzie tam centrum czegoś. Nowe i błyszczące.