***

niektóre szaleją w tęczówce

inne w rzęsie by uciec szybko

drgają też krwią ciepłą

i całą gromadą puszą się w płucach

w nerce zaś siedzą zupełnie cicho

na chwilę je pożyczam

trzymam i gładzę

choć wiem że nigdy nie były

i nie będą moje

ciężko będzie je oddać

atomy

żona

już trzydziestą stronę tuszem zamazanym

spod jego ręki niechlujnej

przepisuje

na pięciolinię czystą

ręką kaligrafii

i gotuje kasze

i ceruje rozdarte pończochy

w świetle żółtym świeczki płomienia

drgającym głucho

a kasza się przypala

i wszechświat zamiera

bo wosk kapie na nuty

ale niebiosa są przychylne

niebiosa są dziś łaskawe

bo ten ewentualny dysonans

niepowtarzany przez filharmonie

niekatowany na akademiach

nierozważany w doktoratach

jego arcydzieła kaprys

udało się zetrzeć

nożykiem do masła.

o niech tylko wróci Johann

niech już wreszcie wróci

co on sobie wyobraża

że świata poza organami nie ma?

nie ma?

dziedzictwo

Dwieście tysięcy lat człowieka na ziemi pokazuje,

że krew stosunkowo często się z niego

wydostaje.

Spójrzmy na początki,

czerwone kamienie,

krzemienie wbite w skronie

i zalane oczy -

całkiem sugestywny filtr fotograficzny, naprawdę

można zapamiętać.

A potem grota strzał, prosto w szyję -

fontanna z aorty też robi wrażenie.

Wypadałoby też wspomnieć o

szpadach i przesiąkających białych koszulach w

pojedynkach, rozstrzelaniach, zawsze w słusznej sprawie

czy też w smutnych kroplach wyciekających z ust wisielca.

Urwane nogi, rozjechane czołgami brzuchy,

ich gasnący puls wyciskający krew na trawkę, -

widziało się, oj widziało.

Od wieków czerwień, -

koraliki słone,

bordowe smugi,

sączą się z ciał, krzepną,

i leją się nam w oczy

i drażnią nasze oczy.

Więc kiedy stoję tu i czekam

i patrzę w to światło

czerwone

nie ruszam się, ani trochę.

I wcale nie muszę się już bać.

To przychodzi samo,

naturalnie.

Warszawa – Wola

Mam nowe sandały

mam zajebiste sandały

a pod nimi czytam -

Tu

był

mur

getta.

Czekam tak jak wszyscy

na skrzyżowaniu dróg

wykarmione skrzepami topole

łamią się

jazgot i huk bije miastem

ale cicho

w ziemi cicho

mineralogia

moje oko tam gdzie oko Trajana

moja dłoń tam gdzie dłoń Berniniego

gładzi marmur jak ciepłą klacz

przykładam ucho w zimne Colosseum

radosny gwar i podniecenie

głodne lwy

przypływy odpływy ludzi

szlifują bazalt tych dróg

nawet grudka w sandałku dziecka -

jak paluszek zza światów

szturcha niecierpliwie -

byliśmy, jesteśmy i będziemy -

kamienie Rzymu

Urszula Zajączkowska – ur. 1978 w Starogardzie Gdańskim. Ukończyła studia na Wydziale Leśnym SGGW. W 2004 r. obroniła doktorat z botaniki leśnej. Adiunkt w Samodzielnym Zakładzie Botaniki Leśnej SGGW w Warszawie. Zajmuje się badaniem budowy i życia roślin, szczególnie drzew. Pracuje nad autorskimi projektami filmowymi (absolwentka Akademii Filmu i Telewizji na kierunku montaż), bierze udział w artystycznych inicjatywach muzycznych (flecistka).

Wiersze pochodzą z tomu „Atomy” (BIBLIOTEKA WSPÓŁCZESNEJ POEZJI POLSKIEJ pod red. D. Junga, „Zeszyty Poetyckie” 2014),

książki nominowanej do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej SILESIUS 2015 w kategorii debiut.