Z wody                                                                             

W twoich myślach jak Morze Sargassowe

mieć przenośny port; płynąć dokąd

poniosą i, leżąc na dnie łodzi,

czekać na szkwał. To nic,

to tylko jeden żywioł,

całkiem nie dla ludzi,

nie całkiem dla fok.

Albo inaczej: coś jak płytki

kanał, płytki spławny kanał

z jednym lekkim kajakiem; więc

błękitem w górę,

błękitem w dół,

od rzęs do rzęs,

w maju czerwcu październiku,

kiedy słońce grzeje mocno,

i kiedy grzeje trochę lżej.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  (foto Magdalena Piotrowska)  

Wiersz pomyślany w przejściu podziemnym

Znam cię całkiem dobrze:

wiem, że dbasz o dłonie

i lekko wchodzisz w sen,

chłodna drżysz o świcie

pod sygnałem dnia.

Lecz kiedy przyjdzie

coś, co nas nie zna,

jak deszcz lub chmura,

zatrzymaj się w pół kroku

i słuchaj: to grają podkłady

i stukają buty; niech cię

prowadzi jazz i szum.

To tutaj: plaża, kurort i lotnisko.

Tu się spotkamy. To wszystko.