Edmund Niziurski (ur. 10 lipca 1925 w Kielcach, zm. 9 października 2013 w Warszawie) – polski prozaik, publicysta, scenarzysta i dramaturg, a także socjolog i prawnik.

Był twórcą wielu książek dla dorosłych i młodzieży. Najbardziej znane to: "Księga urwisów", "Sposób na Alcybiadesa", "Niewiarygodne przygody Marka Piegusa".

Był synem Stanisława Niziurskiego, urzędnika państwowego, i Leokadii z Grethów. Najstarszy spośród trojga rodzeństwa (brat Mirosław i siostra Zofia). Uczył się w Gimnazjum im. J. Śniadeckiego w Kielcach. W czasie wojny wraz z rodziną został ewakuowany na Węgry, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum polskim dla uchodźców.

Do Polski powrócił w 1940 r. Uczył się na tajnych kompletach w Ostrowcu i w 1943 r. zdał egzamin maturalny. W tym samym roku rozpoczął eksternistyczne studia prawnicze na tajnych kompletach w Jeleńcu.

Po zakończeniu wojny kontynuował studia prawnicze w kieleckiej filii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Studiował równocześnie dziennikarstwo na Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Krakowie (1946–1947) i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1947). W 1947 r. ukończył studia prawnicze i uzyskał tytuł magistra.

Mieszkał i pracował w Katowicach i Kielcach, a od 1952 r. w Warszawie. Pracował w redakcji tygodnika "Wieś", rozwijając równocześnie własną twórczość literacką. W 1951 r. był członkiem Związku Literatów Polskich, a także Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

19 grudnia 2008 z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdana Zdrojewskiego odebrał Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".

Debiutował w 1944 w wydawanym przez Armię Krajową "Biuletynie Informacyjnym", w którym opublikował pierwszy wiersz.