***

siedemnasta lato złamane jak ten dzień

jak i słońce zaraz wszystko roztrzaska się

o betonowy bruk niebo jest ostre jak brzytwa

jest ostre i suche nawet odbiera wilgoć

ten solny nóż otwiera powłoki i widać tylko

ciało ujęte w matematyczny opis

SKANDYNAWIA

Czarny las śpiewa. Drzewa dyszą. W mroku, śniegu, gorączce.

Spotniałe twarze przebijają przez przetarty mrok w nieregularnych interwałach czasowych. Czarne jezioro, w którego wodach topi się choroby i smutek, które żywi się nędzą życia ludności, stoi

nieporuszone, żadna fala nie zakłóci jego smolistej w barwie i konsystencji powierzchni.

Niewidoczne ptaki przesuwają się na południe.

CZAS

Terkotanie budzika, który następnie się rozpada. – Twój dziadek umarł – mówi chłopiec o
Prostackiej twarzy. Mechanizm rozsypał się w chwili zgonu. To było rankiem? Tą raną dnia?
Najprawdopodobniej. Większość zgonów następuje o czwartej.

Patrzyliśmy na małe trumienki ustawione w nogach dziecięcych łóżeczek. Piliśmy słodycz tej
Grozy spotęgowanej spotkaniem bliskich narodzin i śmierci.

Czas kojarzył nam się ze stratą i śmiercią. Polne drogi służące za trakt dla kroków i
Generowanych w ich takt rozmyślań. Jeżeli wszystko składa się z cząstek, to każdy następny
Stan każdej molekuły można wyznaczyć na podstawie znajomości parametrów ich obecnego Stanu.
Mózg jest domem duszy. Dusza wyrasta na mózgu jak jemioła na drzewie. Mózg składa
Się z molekuł.

Wszystko, co jest, musi być takie, jak jest, na podstawie swojej przeszłości. Wszystkie myśli i
Akty woli muszą być takie, jak są, na podstawie uprzednich konfiguracji.

A kiedy noc zaciągała błyskawiczny zamek na czarnym zwłokowym worku, myśleliśmy o
Przeszłości, myśleliśmy o teraźniejszości, myśleliśmy o przyszłości, przeczuwając, że jedyne, co
Jest, to przeszłość i teraźniejszość. Wiedząc już, że czasu nie ma.

Piotr Tomczak – (ur. 1971) poeta, laureat konkursu im. R. M. Rilkego, autor książki "Miłość, miłość, zapałki, książki i ikra". Publikował m.in. w "Lampie", "Odrze", "Kresach", „Toposie”.