na wydmach piasek bywa ruchomy

to nie fair, mówić o sobie pod wpływem 

ciągłej hydrolizy i mieć stosunek banalny

do spraw oczywistych. mówić, 

że tylko pod latarnią przyszłość jest świetlana,

a schizofrenia to choroba bogaczy

na ruchomych prawach Ameryki. krzyczeć 

do świata kiss my ass!

zanim ktoś ci powie, że na podwórku

rządzi jednak Marks, a nie jakiś

Spencer.

*** (warczą w nas psy…)

warczą w nas psy. ujadają 

jakby ktoś im odbierał mięso

albo kość – treściwy pokarm

kanibali i mężczyzn 

z zakładu pogrzebowego. pełnego

genów i plastikowych hortensji.  

tresowane przybłędy. cichną

w porze chowania pamiątek

i szeptów w mosiężnych szkatułkach.

w odległych rzeźniach,

żeby zachować bieg krwi. mit

o zmartwychwstaniu.

przydworcowa organizacja non profit

a miało być tak pięknie.

harnaś pod biedronką, tyskie pod żabką.

kumasz? nic mnie tak nie wkurwia,

jak twoje rechotanie, gdy wchodzę w ciebie,

jak w przepełnioną poczekalnię. na dworcu pks

nietzschego nie uświadczysz, co najwyżej gołębie, 

tak, gołębie w sumie najlepiej świadczą 

usługi graficiarskie non profit. no limits. 

no name. 

a teraz spróbuj się odnaleźć 

w tym lokalnym czempionacie, w tym ulicznym 

kombinacie, gdzie na każdym rogu rodzimy 

mesjasz w odcieniu ciemny beż.

kronika zdarzeń

stoję na rynku i odliczam

wszystkie prawa w zakazanym mieście.

jest dwudziesta druga, może i dwudziesta trzecia.

ile rocznic jeszcze przepijemy? w bramie

Marlon Brando udaje chrzestnego 

przełykając społeczny dysonans. procentowo 

jest pół na pół, choć sprzedawca twierdzi,

że czuć różnicę. a przecież wiara czyni cuda. 

i ja mu wierzę, bo płynie w tym miejscowy flow.

noc tężeje skurczem łydek. jeszcze nie wiem,

że gołębie można karmić tylko po północy

i że plucie z góry

grozi ekskomuniką.  

martwy sezon

nie mówmy już nic o końcu

świata, topniejących lodowcach i o starym

kontynencie. jest jak jest.

w poniedziałek zaczyna się tydzień,

nowy turecki serial i promocja

w markecie na pilarki stihla.

zimą rośniemy w siłę

na wiosnę tniemy rzeki i drzewa,

a latem w cieniu blokowisk 

zasadzamy się na przyszłość i umieramy

mimochodem.

Wizjoner

wyrastanie z betonowych ścian

definiuje pewien stereotyp;

dresowe wdzianko w narodowych barwach,

dwudziestoletni passat (garażowany!), plazma.

w pokoju, w kuchni

czasem w kiblu, gdy nabieram

wody w usta, puchnę i wypływam

poza margines społecznej użyteczności.

potem dryfuję pomiędzy piętrami,

by o czwartej nad ranem

braillować na wycieraczce

w poszukiwaniu wejścia.

za drzwiami narasta dzieciopranie.

wkładam palec do oka

i staję się wizjonerem

przez dziurkę od klucza.

Dagmara Kacperowska – autorka „Martwego sezonu” (2018) oraz „Blizn” (2023). Wyróżnienia i podium w ogólnopolskich konkursach poetyckich. Publikacje w kilkunastu magazynach literackich. Oprócz wierszy pisze krótkie opowiadania oraz eseje do dzieł sztuki współczesnej. Muzealniczka i  edukator technik plastycznych. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich od 2023 r. Mieszka w Kłodzku.