Udar                                                                                                                                                               

Od trzech dni jedzenie trocin

słońca. Gorący piasek zamieszkał na stałe

w naszych ciałach, len jest przyjacielem

(jedynym na tej trasie). Kolana to pomarańcze

obrane ze skóry. Zimne wydają się tylko oczy

napotkanego handlarza. Obchodzimy ciało:

grube ziarna pieprzu na twarzy, w dłoni

pęcherz martwego zwierzęcia.

Robi się tak sucho, że nawet czas nie płynie.

Najbliższe wzgórze okazuje się spiskiem,

za którym stoi górskie pasmo. Radzą nam

wyciskać koszule, przekłuwać odciski. Z żalem

wspominam kran, którego nie dokręciłem.

Na pobliskim zboczu siedzą sępy, ślą

pozdrowienia. Bukłak to puste słowo.

Myślę o pełnych piersiach kobiet z odległej wioski.

Próbuję nie myśleć o tym, że ciało przewodnika

w większości składa się z wody.

Zwitki

Chwilowa drzemka: dopust Boży.

Przedział zamienia się w trumienkę z widokiem

na szczątki mijanych stacji. Zwierzęta

zdychają przy torach. To moja podróż przez

tunel bez tlenu.

Twarz zarasta jak tajga. Łącza zawodzą,

spadają satelity. Miesiące to zwitki w kieszeniach.

Wszystko wyliczone: rachunek otwarty

jak gardło podróżnego, który gdzieś zgubił bilet.