Zaplecze

Coś jest na rzeczy - burze są nieposłuszne. Orgazm jak mała

łódka kiedy rano patrzę na słońce i nic tylko patrzę na słońce i powoli

przypominam sobie jej sylwetkę jak smukły kliwer na dziobie

statku i składany pocałunek pod wpływem wiatru w czyjś zerwany szot

ust. Tylko w zatoce zaplecza tuż za bójką baru w świecie rzeczy zużytych

zdarzyć się mogą takie rzeczy. - Coś jest na rzeczy Jerzy ona nie czeka.

Ja chyba ciągle czekam jak w teleturnieju, który ona prowadzi i tylko szykuję

odpowiedź na jej pytanie kiedy podpłynie. Czekam bo są jeszcze inni. Inni bardziej

zwinni. Ale to mój mózg płonie na czerwono, a ich języki co mogą jej

powiedzieć? W jakim narzeczu mogą złowić jej serce, którego jeszcze nie

ma? Którego jeszcze nie ma ochoty posłuchać na tej fali przypływu.

Do reszty

Kobieta i mężczyzna idą ulicą, rozdzieleni

cieniami latarni mówią to samo, ale mają na myśli

inne rzeczy. I tańczą tak sobie jak figurka drewnianego anioła

z aniołkiem prawdziwym. Ot taka szopka. Dla niej

życie to gra o stawki, w statki wpadające w

wir rozmów pomiędzy decydującymi. Ona stawia na słowo.

On na milczenie. Tu jest życie wskazuje na jej oczy, usta, serce,

żadne tam stawki. Ale życie jakie słowo daj nam je czesać

-bardziej mówi o tej pozycji, w której zastygli nad jednym

piwem niż to co powiedzieli do siebie. Więc nie mówmy już,

resztę ktoś nam wyda za nasze milczenie.