"Stop-klatka"„Stop-klatka” jest opowieścią o relacjach córki z matką, o śmierci jednej z nich, o codzienności, żalu i metafizyce. Śmierć skadrowana przez poetkę gdy trzeba zniszczyć po bliskiej osobie okulary, Biblię i listy pisane z hospicjum posiada wiele wymiarów, choć na pierwszym planie trwa się tylko oddzielonym granicą koloru. Dla bohaterki stop-klatka zatrzymała się na dziewiętnastym roku życia, kiedy była świadkiem wynoszenia zwłok matki: „Potraktowali ją jak mebel, zniszczony stolik pod telewizor./ Może słusznie: włosy, które wypadły z prześcieradła,/ nie były przecież prawdziwe”. Od tamtej chwili „Nie ma teraz, jutro: zawsze jest przedwczoraj./ W ciele trzydziestolatki zabawna karlica”. Ta książka jest swego rodzaju poetyckim pamiętnikiem, silva rerum o dorastaniu bez kobiecego wzorca, szukaniu własnego języka i tożsamości, budowaniu relacji z mężczyznami. „Zamiast pocałunku - seks, zamiast snu - drzemka na peronie”. (…) Hanna Dikta stworzyła bohaterkę transgresyjną, przekraczającą granice kultury i zastanych schematów, wielowymiarową, reinterpretującą śmierć. Niniejszym debiutem polska poezja funeralna wzbogaciła się o dojrzałą poetkę, która w intymny sposób potrafi mówić o sprawach najważniejszych – miłości i przemijaniu.

Dalej – brnąc w lekturę – dostrzegam klimaty, których nie znoszą (nie potrafią udźwignąć) poeci salonowi, a które doskonale pasują do debiutanckiego outsidera. Autor nie bawi się w rozdzielanie na czworo sentymentalnych fluidów, unika jak ognia lirycznego ślinotoku, przedziera się przez las słów, powidoków i obrazów niemal onirycznych z chirurgiczną precyzją („Przyczyny bezdomności” i „Zły”), aby na końcu wyjąć zza pleców maczugę anarchisty („Chuj”) i postawić czytelnika w pełnej gotowości – na baczność albo w postawie obronnej. Granat wybucha. Tę część kończy obrzydliwie celny tekst („Już nas kochają?), może nawet swoiście piękny, na pewno jednak całkowicie z Kukorzewa. A Kukorzewo, jak wiadomo, może być wszędzie i nigdzie. Czytając ten tekst miałem w ustach smak wódki popijanej piwem, słyszałem głosy ludzi, których zazwyczaj nikt słuchać nie chce.