to pieśń o przyczepności do mokrego gruntu, dżdżysta droga, gdy pada równie i pięknie, jak w nikim kto przemija. studnia, którą huczę, jest głębią i muszę włożyć głowę jak do kibla, wydać z siebie ostatni, oschły kontakt z życiem: wzbiera i jestem kanałem burzowym, spienionym ujściem ciszy

słońce wschodzi więc jestem ranny

nie da się ukryć że szklisty

Nedeljko Terzić (ur. 12 maja 1949) - mieszka w Sremskich Mitrovicach (Serbia). Członek Stowarzyszenia Pisarzy i Dziennikarzy. Opublikował ponad sześćdziesiąt książek poezji i prozy dla dzieci i dorosłych, otrzymał wiele nagród literackich w Serbii i za granicą. Pisze i publikuje poezję, prozę i dramaty, satyrę, krytykę literacką, haiku, scenariusze telewizyjne. Jego utwory i zbiory były przekładane na angielski, niemiecki, japoński, rosyjski, włoski, hiszpański, bułgarski, albański, turecki, węgierski, ormiański, słowacki, ruski, rumuński, ukraiński, słoweński, macedoński, polski, a także na esperanto.

Jeśli to dziewczynka, daj imię na "A"
i módl się o ciało zbite, sprężyste.
Jeśli to chłopiec, połknij czym prędzej,
żeby zachować, ukryj sprytnie w środku,