Przeczytałem wszystkie dostępne w Polsce książki Jeana Baudrillarda także twoje pytanie widzę następująco: kultura wysoka, przyzwoitość, intymność, komercja, przełom estetyczny, ruiny. Kilka zgrabnych pojęć. Czy są one tylko i wyłącznie fasadą? Czy coś się za nimi kryje? Coś autentycznego? Obiektywnego? Pozostaje być nieufnym. W końcu cały czas ewoluujemy, kultura to kontinuum, nie grozi jej żaden upadek. Co najwyżej zmiana dekoracji.

Istnieją poetyki, które definiują się same, i to możliwie lakonicznie, bo za pomocą trzech czy czterech słów. W przypadku Tadeusza Peipera było to równanie (po matematycznemu właśnie zapisane) człowiek = ptak z węgla. Krzysztof Ciemnołoński widocznie dobrze przyswoił sobie tę lekcję, skoro jego analogiczna konstrukcja brzmi podobnie: beton mech miasta. Że zaś przyswojenie nie może być powtórką, dokładną kalką, to wersja Ciemnołońskiego wprowadza zasadnicze korekty do optymistycznej wizji industrialnej rzeczywistości: miasto wprawdzie pozostaje, lecz masa jest raczej bioaktywnymi odpadami niż tłumem, miejsce maszyny zajmuje zaś wciąż zagrożony organizm (kapitalny jest na przykład stechnicyzowany opis zdjęcia płodu w wierszu prenatalny). Jednym słowem świat tej poezji bliższy jest mrokowi wczesnych utworów Jasieńskiego niż elektrycznemu oświetleniu Peipera.