W kontekście tworzenia (i tylko w tym procesie) Waldemar Jocher nie żyje. W ludzkim wymiarze zupełnie jest mi obojętne jak mnie zapamiętają (może oprócz najbliższych). Niech będzie każdemu po trochę i co mu się należy: jedni niech pamiętają moje trzewia, inni język lub ubytki w uzębieniu, a jeszcze inni nadcięcia nadgarstków. Wyszło zdań kilka i być może za dużo tu zostało powiedziane. Zresztą czy kogoś to interesuje?

Czy Drzazgi i śmiech Marcina Orlińskiego są w stanie przenieść w formule literackiej realizacji – za Deleuze’em – ciężar nowej fizyki świata? Świata, w którym kosmos, motus i ciągłość – dziedzictwo greckiej wykładni przyrody – zostają wyłączone ze swoich ontologii i ulegają przemianie w to, co chaosmiczne i pofałdowane? W movement – poruszenie całości świata i ludzkiego umysłu? Nie. Odyseja świadomości w tomie Orlińskiego zostaje przerwana w połowie, statki argonautów roztrzaskują się o rafy – pozostają, jak głosi tytuł zbioru, tylko drzazgi i śmiech. Świat po klęsce wyobraźni zaludniają ludzie bez etosu (który zapewniała im wiara w motus) i ideału (który obiecywało im movement).