Dariusz Dziurzyński: Jak na tym tle krajowych i międzynarodowych dyskursów na temat poezji francuskiej przedstawia się wysiłek twórczy Krystyny Rodowskiej? Zaryzykuję tezę, że jej antologia tworzona była niejako na przekór Friedrichowi i Miłoszowi, po to właśnie, by ukazać złożoność obrazu poezji francuskiej XX wieku, której eksperymentalność, choć ewidentna i nie kwestionowana, stanowi w istocie tylko jedną fasadę sztuki poetyckiej Francuzów.

Zostawmy na boku te rozważania o nazwach i spróbujmy zrozumieć, co faktycznie się wydarzyło w literaturze polskiej po 1989 roku, gdyż śmiem twierdzić, że nic. To znaczy nic czego by tam wcześniej nie było. Wróciliśmy do korzeni, do pierwszych autorskich wierszy pisanych w naszym języku. Do Kochanowskiego, Reja, Sępa-Szarzyńskiego i innych. Jeżeli posłużymy się wyobraźnią i zdejmiemy z renesansowych i barokowych poetów naskórek staropolszczyzny, to otrzymamy prawie wszystko to, co czytamy obecnie: wiersze narracyjne, osobiste, konfesyjne, oparte na anegdocie, z kluczem towarzyskim. Można sobie na przykład wyobrazić współczesną parafrazę fraszki o „nieprzysiadalnym” doktorze Hiszpanie.