(...) pozytywnych rzecz jasna, wrażeń dostarczały mi dawno temu zajęcia z literatury współczesnej prowadzone na poznańskiej polonistyce przez Annę Legeżyńską, obecnie już profesor Annę Legeżyńską. Pamiętam nasze rozmowy o literaturze współczesej jako takiej i poszczególnych utworach, pamiętam ćwiczeniowe dyskursy chodzące w poprzek zaokiennej rzeczywistości (a była to rzeczywistość stanu wojennego), pamiętam swoje ówczesne lektury i pamiętam moje ostatnie spotkanie z panią doktor, na egzaminie ustnym kończącym przedmiot. Pamiętam więc, że nie byłem do niego perfekcyjnie przygotowany (brakowało czasu), ale kochałem swoją egzaminatorkę całym sercem za piękno prawdy, za łagodną mądrość oraz za bezkompromisowe, ale i wyważone oceny. Wszystko to było mi drogowskazem na przyszłość, dawało nadzieję na literackie i życiowe olśnienia, przy okazji jednak czyniło mnie wolnym od ciasnej mentalnej ortodoksji, od podsuwanego tu i ówdzie zaciekłego fundamentalizmu lub sekciarstwa nawiedzonych ciotek rewolucji.

Już 30 listopada do dystrybucji trafią wraz z "Zeszytami Poetyckimi" pierwsze w Polsce przekłady poezji Borisa Viana (1920-1959), dzięki pracy Alicji Ślusarskiej (wybór, układ i przekład) oraz Dariusza Dziurzyńskiego (przekład i posłowie). Poezja Borisa Viana nie należy ani do najpopularniejszych, ani do szczególnie reprezentatywnych dokonań składających się na jego obfitą i różnorodną twórczość. Krytycy i badacze literatury przypisują jej mniejsze znaczenie niż utworom prozatorskim (zarówno nurtu artystycznego, jak i popularnego), dramatopisarstwu, eseistyce (do której włączają rozległą publicystykę prasową), miejsce dla poezji Vianowskiej znajdując dopiero w pobliżu dorobku estradowego, liczącego bez mała 500 autorskich piosenek i kupletów. Powiedzmy szczerze, Vian we Francji, ale także i pod każdą inną szerokością geograficzną literatury, znany był do niedawna i poważany bardziej jako autor tekstów piosenek niż jako oryginalny i wyjątkowy poeta.