Poeta musi być świadomy, dla kogo i czego tworzy, temu wszystkiemu musi towarzyszyć jakaś ideologia, filozofia, bez tego nie ma sztuki, a co za tym idzie, wszelkie próby ironicznego, prowokacyjnego przekazu obracają się po latach przeciwko artyście, przeciwko twórcy. Na to trzeba uważać. Poezja zawsze narażona jest na śmieszność, bo ze wszystkich sztuk reaguje najszybciej na otaczającą nas rzeczywistość. Ma to swoją wielowiekową tradycję i lepiej, żeby pod tym względem nic się nie zmieniało.

(Materiały pochodzą z gnieźnieńskich archiwaliów Krzysztofa Szymoniaka. Rozmowę przeprowadzono 18 października 1994 roku w Neapolu)

Ja żyję w rodzinie, która jest rodziną właściwie włoską. Moje dzieci są pół-Polakami. Tylko moja córka mówi po polsku i studiuje zresztą problematykę polską. Moja żona nie mówi po polsku, więc rozmawiam w domu głównie po włosku, no i rozmawiam po włosku w mieście, w którym mieszkam. Dlatego też dopiero gdy wchodzę do pokoju i zabieram się do pisania, wtedy wchodzę w krąg polszczyzny.