Antologistki przeciwstawiają konsekwentnie 41 solistek, poetek-indywidualistek „dyskursowi poezji męskiej”. Po jednej stronie 41 odrębnych głosów, po drugiej pojedyncza figura. Tam artystyczna populacja – tu zimna alegoria. Czy poza realnością krytyki feministycznej istnieje naprawdę coś takiego jak „poezja męska”? Być może istnieje tylko „poezja mężczyzn”? Może warto przygotować – paralelnie – książkę pod tytułem Soliści. Antologia poezji mężczyzn (1989-2009).

Nie ma w historii ludzkości drugiego takiego przypadku odrodzenia się nieużywanego, na wpół skostniałego języka, jakim był język hebrajski. Lingwiści tacy jak Eliezer Ben Jehuda i Dawid Jelin zrekonstruowali ten język i stworzyli albo przywrócili do użytku tysiące hebrajskich słów. Jednak musiało minąć całe pokolenie zanim hebrajski stał się prawdziwie nowożytnym językiem. Toczyły się burzliwe dyskusje: czy nowożytny język hebrajski powinien przyjąć wymowę aszkenazyjską czy może sefardyjską? Czy powinien opierać się na składni biblijnej czy na późniejszej? Wiele zapożyczeń zostało zastąpionych hebrajskimi odpowiednikami, należało wprowadzić wyrażenia potoczne i różne rodzaje mowy. Poeci tacy jak Bialik, Szlonski i wielu innych stanowili siłę napędową procesu wdrażania języka hebrajskiego na nowo do użytku, i aż do połowy ubiegłego stulecia ich prace były doceniane nie tylko za ich wartość poetycką, ale także jako narodowe osiągnięcie.