(...) pozytywnych rzecz jasna, wrażeń dostarczały mi dawno temu zajęcia z literatury współczesnej prowadzone na poznańskiej polonistyce przez Annę Legeżyńską, obecnie już profesor Annę Legeżyńską. Pamiętam nasze rozmowy o literaturze współczesej jako takiej i poszczególnych utworach, pamiętam ćwiczeniowe dyskursy chodzące w poprzek zaokiennej rzeczywistości (a była to rzeczywistość stanu wojennego), pamiętam swoje ówczesne lektury i pamiętam moje ostatnie spotkanie z panią doktor, na egzaminie ustnym kończącym przedmiot. Pamiętam więc, że nie byłem do niego perfekcyjnie przygotowany (brakowało czasu), ale kochałem swoją egzaminatorkę całym sercem za piękno prawdy, za łagodną mądrość oraz za bezkompromisowe, ale i wyważone oceny. Wszystko to było mi drogowskazem na przyszłość, dawało nadzieję na literackie i życiowe olśnienia, przy okazji jednak czyniło mnie wolnym od ciasnej mentalnej ortodoksji, od podsuwanego tu i ówdzie zaciekłego fundamentalizmu lub sekciarstwa nawiedzonych ciotek rewolucji.

Karol Samsel: Hańba, nierealność, tkwienie poza linią fortuny losu. Trylogia poetycka Krzysztofa Szymoniaka jest walką przeciwko nostalgicznemu oszustwu. Z tej właśnie walki zdaje on relację i po jej odbyciu formułuje dramatyczny wniosek: jesteśmy cywilizacją oszustwa, ci, którzy zabijają mit nostalgii, zostają wydziedziczeni z własnego utożsamienia. Właśnie ich najbardziej tłum nienawidzi. Stąd nieustanne powroty, wędrowania, odejścia z oszustwa w oszustwo nawet tych, którzy kłamstwu się sprzeniewierzyli. Dzieje ludzkości są dziejami samooszukiwań – w rzeczywistość to nie homo faber, ale homo fallax jest w planie ludzkim ideałem stratega. Stąd też Szymoniak do tej cechy – jako cechy swoiście ludzkiej – będzie powracał nie tylko w poezji, lecz także w mitologicznych obrazach dzieciństwa z Epizodów.