Hubert Czarnocki: Rzeczywiście istnieje większa perspektywa wykraczająca poza obszar samej kultury. Cały tom ,,Opowieść” jest zmierzaniem ku temu ,,większemu”, o które pytasz. Cieszę się, że dostrzegasz kierunek na metafizykę. Dla mnie ten azymut jest najlepszym punktem odniesienia w opisywaniu świata. (…) Czy jestem klasycystą? Bliżej mi do klasycyzmu niż do bieguna przeciwnego, ale nie jestem zwolennikiem szufladek z napisem klasycyzm, neobarok czy personizm. (…) Paul Valery powiedział kiedyś: ,,My, cywilizacje, wiemy już, że jesteśmy śmiertelne”. Od tamtej pory zdarzyła się druga wojna światowa i wiele innych tragedii. Czasy współczesne są raczej wielkim kryzysem. Regres duchowy nie jest w stanie prowadzić do postępu kulturowego.

Karol Maliszewski o Hubercie Czarnockim pisze, że "Wnosi wiele świeżego, delikatnego i czułego. Potrzebne są takie głosy w tym wadzeniu się z bezceremonialnym, trywialnym, wściekłym". Mamy więc świat dychotomii, opozycji – poetyckie „świeże”, „delikatne” i „czułe” kontra „bezceremonialne”, „trywialne” i „wściekłe” zwane: nasza potoczność, codzienność, przemijanie. (…) Śmierć u Czarnockiego, niczym u starożytnych, jest ad usum, zawsze na użytek czegoś. Paradoksalnie u młodego poety – na użytek wartości trwałych, jak miłość czy wiara. Bo jak lepiej opisać żałobny kondukt jeśli nie z perspektywy przedmiotów opowiadających naszą historię, choć tragedia utraty bliskiej osoby dotyka nas samych bezpośrednio...